Օլիմպիական խաղերի ոչ պաշտոնական կարգախոսն է համարվում այս արտահայտությունը,որի հեղինակն է բարոն դը Կուբերտեն:Այս խոսքերը նա ասել է 1908թ հուլիսին Լոնդոնում, 4-րդ օլիմպիական խաղերի բացման ժամանակ(մի մասն էլ պնդում է ,որ փակման ժամանակ))))....
Մեկ այլ վարկածով այս արտահայտության հեղինակն է ամերիկացի քահանա Տալբոտը ...
Լոնդոնում ամառային օլիմպիական խաղերի հետ կապված մի անսովոր պատմություն կա :
Վազքի մրցումների մասնակից իտալացի Պիետրի Դորանդոն ,ինչպես հիմա են ասում, «դոպինգ» էր ընդունել՝ալկոհոլ ))) և այդ պատճառով իրեն վատ էր զգում... Նրան առաջինն է հաջողվում հաղթահարել դիստանցիան ,սակայն ավարտի գծին չհասած՝ մի քանի անգամ վայր է ընկնում ... Հանդիսատեսը խղճում է մարզիկին ...օգնում նրան հաղթահարել ...բառացիորեն քարշ տալով նրան մինչև եզրագիծ...)))
Հաղթանակը հաշվի չառան ...մարզիկին տեղափոխեցին հիվանդանոց...Դորանդոն դարձավ հերոս...լրատվամիջոցները խտացրած գույներով ներկայացրին կատարվածը...Ասում են ՝ թագուհի Ալեքսանդրան ուղեկցեց մարզիկին մինչև հիվանդանոց ,իսկ այնուհետև հանձնեց նրան օլիմպիական գավաթի կրկնօրինակը...
Ամերիկացի քարոզիչ Տաբոլտը,որը մրցույթի օրը քարոզ էր կարդացել , ցավակցելով անհաջող մարզիկին ,ասել է.«Օլիմպիական խաղերի ժամանակ կարևորը մասնակցությունն է և ոչ թե հաղթանակը»:
Արտահայտության նշանակությունն է՝ հեգնական մխիթարության խոսքեր տխրահռչակ աուտսայդերին,անհաջողակ մասնակցին...
Իսկ անտիկ մարզիկները մրցումների էին գալիս միայն հաղթելու համար...պարտվելն ամոթ էր...ուստի պարտվողները փորձում էին հեռանալ աննկատ...չկար երկրորդ և երրորդ տեղեր...կար միայն առաջին տեղ՝բացարձակ հաղթանակ ...բացարձակ հաղթող...
Օլիմպիական խաղերի ժամանակ հաղթանակը շատ կարևոր հաղթանակ է ... Այն ցուցանիշ է պետության հեղինակության ,ուժի և հզորության...
Комментариев нет:
Отправить комментарий