Դանիել Կիզ « Ծաղիկներ Էլջերնոնի համար»

Դանիել Կիզ «Ծաղիկներ Էլջերնոնի համար» ...Ուժեղ գիրք է... շատ  ծանր գիրք...հոգեբանական դրամա...Բանականության ողբերգություն...
  Պատմությունը մտավոր հետամնաց Չարլի Գորդոնի մասին է,որը   նյարդավիրաբուժական միջամտության շնորհիվ   շատ կարճ ժամանակով դառնում  է հանճարեղ ...

 ...Մտավոր հետամնացներն ու հանճարները միայնակ մարդիկ են ...չհասկացված...
Բայց  
«Ո՞վ է ասել ,որ իմ լույսը ավելի  լավ է ,քան քո խավարը....»
Իսկապես որ...
Անպայման կարդացեք...«կբռնի » ձեր սրտից (եթե ունեք))) ու ...շատ երկար ժամանակ բաց չի թողնի ...
Շատ ավելի լավ կլիներ,որ առաջին հերթին այս գիրքը կարդային այն  «լուսավորյալները » ,որոնք սիրում են ծիծաղել ....ձեռք առնել....ու զվարճանալ  «բախտից մերժվածների » հաշվին ...անշուշտ ,մտավոր հետամնացի  կողքին վերջիններս   «հ-անճար» կթվան...Թող «զվարճանան» ...թող դիտվեն « անճար»...

Այսօր ես ինձ շատ ավելի լավ եմ զգում ,թեև դեռևս զայրացած եմ այն մտքից ,որ ամբողջ կյանքում մարդիկ ձեռք են առել ինձ,ծիծաղել  ինձ վրա ...Երբ ես դառնամ շատ խելացի և իմ  IQ կրկնապատկվի ... ես գուցե սկսեմ դուր գալ ուրիշներին, և ես  կունենամ  շատ ընկերներ...

Ինչո՞ւ են բոլորը պնդում ,որ ես մարդ եմ դառնում ...Ես միշտ էլ մարդ եմ եղել ...նախքան վիրաբույժի դանակն ինձ դիպչելն էլ ես մարդ էի...


Եթե ես կարողանայի ,կնստեի ու ամբողջ ժամանակ կկարդայի...

Ես այնքան հիմար էի,որ նույնիսկ չէի գիտակցում ,թե ինչ  հիմարն եմ ...

Բոլորովին վերջերս մարդիկ ծիծաղում էին ինձ վրա ...իսկ հիմա ես եմ միացել նրանց ուրախ երգչախմբին...Եվ դա շատ է ցավոտ ...

Ես բացահայտեցի ,թե ինչպես է մարդն սկսում արհամարհել ինքն իրեն,սա տեղի է ունենում այն ժամանակ ,երբ գիտակցում է ,որ սխալ է,բայց չի կարողանում կանգ առնել....

Բարձր IQ չէ ամենակարևորը կյանքում: Գլխավոր գոյություն չունի ընդհանրապես...

Ո՞վ է ասել ,որ իմ լույսը ավելի  լավ է  քո խավարից....

Նեմուրը կատարում է  այն նույն սխալը,ինչպես որ  բոլոր այն  մարդիկ ,որոնք ձեռք են առնում թերզարգացած մարդուն ,ընդ որում չհասկանալով, որ նա ապրում է նույն զգացողությունները ,ինչ որ նրանք ...
Նա չի հասկանում ,որ նրան հանդիպելուց դեռ շատ առաջ ես արդեն անհատականություն էի...


Գուցե վախն ու սրտխառնոցը արդեն ծով չեն ,որի մեջ խեղդվում են ,այլ սոսկ անցյալն արտացոլող ջրափոս...

Անձը ,որն ունի բանականություն ,բայց զրկված է սիրելու ընդունակությունից և լինել  սիրված ,դատապարտված է մտավոր և բարոյական աղետի ,և թերևս ծանր հոգեկան հիվանդության...

Տիեզերքն ընդարձակվում է: Յուրաքանչյուր մասնիկ հեռանում է մյուսից ՝նետելով մեզ մութի ու ամբողջական  միայնության   տարածության մեջ,պոկելով երեխային ՝մորից,ընկերոջն՝ընկերոջից,յուրաքանչյուրին  իր սեփական արահետով  ուղղորդելով դեպի միակ նպատակը -մեռնելու միայնության մեջ ...

Գիտելիքները,որոնք տոգորված  չեն զգացմունքներով ,գրոշ անգամ չարժեն...


Դու գիտես ,թե ինձ  ի՞նչ դուր չի գալիս  քո իդեալական բնակարանում:Որպես նկարչի՝ գծերը ,ահա թե ինչն է ինձ կատաղեցնում:Դրանք բոլորը՝  հատակը,պատերը,առաստաղը ուղիղ են ,ինչպես դագաղում:Միակ ելքը՝մի քիչ հարբելն է:Այդ ժամանակ գծերը կսկսեն թեքվել,կորանալ,ծռմռվել ,և աշխարհն ինձ ավելի լավը կթվա,քան այն կա իրականում :Ես ինձ վատ եմ զգում ,երբ  ամեն ինչ ուղիղ է ու հավասար :Վա՜խ...Եթե ես  ապրեի այստեղ ,ապա  շարունակ  հարբած կլինեի...

Դու կարող ես շատ գումար  կորցնել ,եթե ստորակետը ճիշտ տեղում չդնես ...)))

Առաջ ինձ արհամարհում էին տգիտության ու հիմարության համար ,այժմ ատում են խելքի  ու գիտելիքների համար:Տեր իմ ,ի՞նչ են ուզում ինձանից... 



Իմաստ չունի սկսել այն ,ինչ  չես կարող ավարտել...

Իմ եսասիրությունը շատ կարճ մի խուզեք...)))

Դոկտոր Շտրաուսն ասաց,որ ես մոտիվացիա ունեմ:Երբեք կյանքում չեմ իմացել ,որ ես այն ունեմ...

Հիմա ես հասկացա,որ բանականության շարժման զուգընթաց  փոքրանում  էին  նաև իմ զգացմունքները Ալիսի հանդեպ.հիացմունքից ՝սիրո,երախտագիտության և, վերջապես, պարզ երախտագիտության :Ես կառչել էի նրանից  ինձ անցյալին կապող վերջին թելը կորցնելու վախից ...

Երբևէ նկատե՞լ ես,որ ապուշի կողքին ով ասես հանճար է դիտվում ...

Հիմա ես հասկացա,որ քոլեջի հիմնական խնդիրներից մեկն է  բացատրել մարդկանց ,որ այն ,ինչ  նրանք հավատացել  են ողջ կյանքի ընթացքում ,իրականում բոլորովին էլ այդպես չէ և ոչ մի բան իրականում այն չէ,ինչ թվում է ...