Ամերիկայում անկախության համար մղված պատերազմի ժամանակ մի փոքր զորամասի հրամանատար անդադար կարգադրություններ էր անում զինվորներին:Հարկավոր էր շատ ծանր հրանոթը տեղադրել պահանջված վայրում՝ ամրությունների գագաթին: Գրեթե անհնար էր բարձրացնել
այդ ծանրությունը: Հրամանատարն անվերջ քաջալերում է զինվորներին...Այդ ժամանակ նրանց կողքով ,առանց զինվորական համազգեստի, մի սպա էր անցնում : Նա մոտեցավ հրամանատարին ու հարցրեց,թե ինչու չի օգնում իր զինվորներին:Տղամարդը շուռ եկավ և հպարտորեն պատասխանեց.
-Սըր,ես կապրալ եմ...
-Օ՜,նույնիսկ այդպես,ես չգիտեի ,խնդրում եմ ներեք,պարոն կապրալ,-պատասխանեց սպան,ապա իջավ ձիուց ,բռնեց պարանն ու զինվորների հետ միասին սկսեց ձգել այն ամբողջ ուժով ...
:»))
Այսօր իմ ծննդյան օրն է...բայց դա ամենևին էլ կարևոր մի իրադարձություն չէ...ես դեռ այնքան «խենթ չեմ»,որ ուրախանամ մի բանի համար ,որն ինձ հեռացնում է սկզբից՝ մոտեցնելով ավարտին..չնայած սա էլ է հարաբերական...ամեն բանի վերջ ինչ-որ նորի սկիզբն է..օրինակ,վերջանում է գիշերն ու այդ գեղեցիկ ավարտից ...Ծնվում է Լույսը...իսկ Լույսի ծոցից `ԱՐԵԳԱԿՆ ԱՐԴԱՐ ԱՌԱՎՈՏ ԼՈՒՍՈ.... հրաշք է,չէ՞...) :»))