Կյանքը խաբկանք է՝ թախիծով գերող,
Եվ ուժեղ է նա , ուժեղ է այնքան,
Քանի որ իր բիրտ ,կոպիտ ձեռքերով
Գրեր է գրում նա օրհասական:
Ու միշտ,աչքերս եմ երբ փակում մի պահ,
Ասում եմ .« Միայն իմ սիրտը հուզիր,
Կյանքը խաբկանք է, բայց նա էլ հաճախ
Խնդությունով է զուգում սուտը սին:
Դեմքով՝ ալեհեր երկնքին դարձիր
Ու երբ լուսնյակով բախտդ գուշակես,
Խաղաղվիր ,ո՛վ մարդ , ու մի պահանջիր
Ճշմարտությունն այն,որը պետք չէ քեզ»:
Լավ է թխենու ճերմակ բուքի մեջ
Խորհել ,որ կյանքն է լոկ մի արահետ,
Թե խաբեն թեթև աղջիկները քեզ,
Բարեկամներդ թող խաբեն քեզ հեշտ:
Թող հոգիս շոյող մեղմ խոսքը հնչի,
Թող որ չար լեզուն խոցի սիրտն իմ խոր,
Վաղուց պատրաստ եմ ես ամեն ինչի,
Ես ամեն ինչի վաղուց եմ սովոր:
Մրսում է հոգիս այս բարձունքներում,
Ջերմություն չունի աստղի հուրը ջինջ,
Ում սիրել եմ ես ՝ դարձել են հեռու,
Ումով ապրել եմ՝ մոռացել են ինձ:
Այդպես հալածված, մերժված, բայց էլի
Ես ժպիտով եմ դիտում այգը ջինջ,
Այս հողի վրա՝ մոտ ու սիրելի,
Շնորհակալ եմ ես ամեն ինչից:
1925
թարգմ. Վ. Դավթյան
Жизнь — обман с чарующей тоскою,
Оттого так и сильна она,
Что своею грубою рукою
Роковые пишет письмена.
Я всегда, когда глаза закрою,
Говорю: «Лишь сердце потревожь,
Жизнь — обман, но и она порою
Украшает радостями ложь».
Обратись лицом к седому небу,
По луне гадая о судьбе,
Успокойся, смертный, и не требуй
Правды той, что не нужна тебе.
Хорошо в черемуховой вьюге
Думать так, что эта жизнь — стезя.
Пусть обманут легкие подруги,
Пусть изменят легкие друзья.
240
Пусть меня ласкают нежным словом,
Пусть острее бритвы злой язык.
Я живу давно на все готовым,
Ко всему безжалостно привык.
Холодят мне душу эти выси,
Нет тепла от звездного огня.
Те, кого любил я, отреклися,
Кем я жил — забыли про меня.
Но и все ж, теснимый и гонимый,
Я, смотря с улыбкой на зарю,
На земле, мне близкой и любимой,
Эту жизнь за все благодарю.
17 августа 1925
Սև գիշերը կինտեց հոնքերը,
Ինչ-որ ձի է կապված իմ բակում ,
Երեկ չէ՞ր լքեցի ես քո սերը,
Ջահել կյանքս թողի պանդոկում:
Օ՜, նժույգ իմ , զսպիր քո խրխինջը,
Մեր օրերը անցան առանց հետք.
Գուցե վաղն հիվանդի իմ մահիճը
Ինձ հանգիստ կբերի առհավետ:
