Սերգեյ Եսենին Գեղեցիկ էր մեր Տանյուշան

Գեղեցիկ էր մեր Տանյուշան,գյուղի զարդն էր աննման,
Նա հագնում էր ալ փեշերով մի ճեփ-ճերմակ սարաֆան:
Երբ խաղում էր ամպերի հետ լուսնյակը նոր արթնացած,
Դուրս էր գալիս տնից թաքուն ,ձորի ճամփով իջնում ցած:

Եկավ , ցնցվեց գանգուրները ջահել տղան սիրասուն.
«Մնաս բարո՜վ,-ասաց,- հոգյակ ուրիշն է իմ հարսնացուն»:
Սառեց Տանյան ցողի նման ,գույն չմնաց երեսին,
Խիտ ծամերը օձերի պես նազուկ վիզը սեղմեցին...


«Է՜խ դու, ջահել կապուտաչյա,չնեղանաս ինձանից,
Ես էլ եկա քեզ ասելու ,որ ուրիշն  է առնում ինձ»:
Առավոտ վաղ գյուղով մեկ ուրախ աղմուկը թնդաց.
Հարսնաքավորն էր սլանում նախշուն սայլերը նստած:

Կկուների ձայն չէր տխուր, ողբում էին ազգ ու տակ.
Խեղճ աղջիկը պառկած էր լուռ՝ անգութ լախտից քունքը ծակ:
Արնոտ վերքը ասես լիներ ճակտի պսակը ալվան...
Գեղեցիկ էր մեր Տանյուշան,գյուղի զարդն էր աննման:

1911
թարգմ. Բանդուրյան





Хороша была Танюша, краше не было в селе,
Красной рюшкою по белу сарафан на подоле.
У оврага за плетнями ходит Таня ввечеру.
Месяц в облачном тумане водит с тучами игру.
Вышел парень, поклонился кучерявой головой:
«Ты прощай ли, моя радость, я женюся на другой».
Побледнела, словно саван, схолодела, как роса.
Душегубкою-змеею развилась ее коса.
«Ой ты, парень синеглазый, не в обиду я скажу,
Я пришла тебе сказаться: за другого выхожу».
Не заутренние звоны, а венчальный переклик,
Скачет свадьба на телегах, верховые прячут лик.
Не кукушки загрустили — плачет Танина родня,
На виске у Тани рана от лихого кистеня.
Алым венчиком кровинки запеклися на челе,
Хороша была Танюша, краше не было в селе.

1911