Աստված գնաց՝ մարդկանց սրտերն իմանա,
Մուրացկանի տեսքով բացատ մտավ նա:
Մի ծեր պապիկ մութ անտառի թավուտում
Կոճղին նստել ու չոր բլիթ էր ուտում:
Պապը տեսավ ճամփի վրա աղքատին՝
Ձըռքը հենած կեռագլուխ իր փայտին,
Եվ մտածեց.«Տեսեք ինչքան է անօգ,
Անշուշտ նրան տանջում է սովն անողոք»:
Մոտեցավ տերն ու թաքցրեց վիշտ ու ցավ,
Իբր հազիվ մարդկանց սրտերը շարժես:
Եվ ծերունին ձեռքը պարզեց ու ասավ.
«Առ ու ծամիր... մի քիչ ամուր կլինես։
Մուրացկանի տեսքով բացատ մտավ նա:
Մի ծեր պապիկ մութ անտառի թավուտում
Կոճղին նստել ու չոր բլիթ էր ուտում:
Պապը տեսավ ճամփի վրա աղքատին՝
Ձըռքը հենած կեռագլուխ իր փայտին,
Եվ մտածեց.«Տեսեք ինչքան է անօգ,
Անշուշտ նրան տանջում է սովն անողոք»:
Մոտեցավ տերն ու թաքցրեց վիշտ ու ցավ,
Իբր հազիվ մարդկանց սրտերը շարժես:
Եվ ծերունին ձեռքը պարզեց ու ասավ.
«Առ ու ծամիր... մի քիչ ամուր կլինես։
Комментариев нет:
Отправить комментарий