Սերգեյ Եսենին Մի ամառային կապո՜ւյտ երեկո.....Մոր Աղոթքը

Մի ամառային կապո՜ւյտ երեկո,
Զինակոչ տղերքն,օղի վերցրած,
Թափառում էին երգ ու նվագով,
Օղու մշուշից խելքը կորցրած:


Թափառում էին, երանի տալիս
Իրենց օրերին,անհոգ՝ բայց վերջին.
.Հրաժե՜շտ տանք մեր գյուղին սիրելի,
արտին ու հանդին, գետին ու լճին»:

Մարում էր հեռվում ար.ը դողդոջ,
Եվ երգում էին իգիթները շեկ.
«Շա՜տ ենք չարչարվել մինչև զինակոչ,
Հիմա էլ եկենք ուրախ քե՜ֆ քաշենք»:

Նվագում էին տղերքն ու պարում,
Քրտինքը նրանց վարսերն էր  թրջում.
Իսկ աղջիկները,նրանց հմայում,
Եվ գյուղից դեպի կա՛լն էին կանչում:

Դեպի կա՛լն էին տղերքին կանչում,
Կալից՝ դեպի դաշտ թռչկոտումթեթև,
Եվ, մինչ նրանք գան, վերստին փախչում
Ու կորչում էին բլուրի ետև.

Բլուրի լանջից ձայն էին տալիս
Եվ անտառ մտնում՝ կրքից կարմրած...
Ծերունիները դաշտում քարշ գալիս,
Խեղճ ժպտում էին՝ նայելով նրանց:

Մի ամառային կապո՝ւյտ երեկո,
Զինակոչ տղերքն,օղուց խենթացած,
Թափառում էին երգ ու նվագով
Եվ ողբո՜ւմ իրենց կյանքը... մնացած...

1914
թարգմ. Գ. էմին






Մոր Աղոթքը

Գյուղի ծայրին՝ ծխամած
Մի խրճիթ կա,ուր տրտում,
Սրբապատկերի դիմաց
Մի պառավ է աղոթում:

Պառավն աղոթք է անում,
Հիշում որդուն արցունքով,
Հայրենիքն է պաշտպանում
Որդին հեռվում իր կյանքով:

Պառավն աղոթք է անում,
Սրբում արցունքն իր վարար,
Իսկ հոգնաբեկ աչքերում
Երազներ են ծաղկուն վառ:

Տեսնում է դաշտը հեռու,
Պատերազմի դաշտը տաք,
Դաշտում տեսնում է որդուն՝
Իր հերոսին նահատակ:

Լայն կրծքին վերք է բացվել՝
Նման կարմիր կրակի,
Ձեռքում դրոշն է սեղմել
Թշնամական բանակի:

Երջանկության, ցավի տակ
նա քարացավ ու լռեց
Եվ գլուխը սպիտակ
իր ձեռքերին խոնարհեց:

Ճերմակ վարսերը իջան
Եվ հոնքերը ծածկեցին ,
Եվ արցունքի ուլունքներ
այտերն ի վար թափվեցին...
1914
թարգմ. Հ. Սահյան


МОЛИТВА МАТЕРИ
На краю деревни старая избушка,
Там перед иконой молится старушка.
Молится старушка, сына поминает,
Сын в краю далеком родину спасает.
Молится старушка, утирает слезы,
А в глазах усталых расцветают грезы.
Видит она поле, это поле боя,
Сына видит в поле — павшего героя.
На груди широкой запеклася рана,
Сжали руки знамя вражеского стана.
И от счастья с горем вся она застыла,
Голову седую на руки склонила.
И закрыли брови редкие сединки,
А из глаз, как бисер, сыплются слезинки.

‹1914›