Ծանր է... երբ աննկատ ,առանց հրաժեշտի, լուռ շրջվում ու հեռանում է հարազատ մեկը ( կամ էլ ՝ որոշում է « փայլել բացակայությամբ»)) ...երբ անսպասելիորեն քո իրականությունից պակասում է մի լուսավոր շողիկ ,որի կարևորությունը հասկանում ես շատ արագ.....Տագնապում ես այդ ժամ ...Շփոթվում ... Ցավից սեղմվում է սիրտդ... սկսում ես տառապել:....Իսկ հետո՞... հետո շատ տխուր մի բան է կատարվում... Կամաց-կամաց այդ կարևոր մարդը սկսում է վերածվել երազատիպ ,բայց անջնջելի հիշողության և ...ամեն ինչ փոխվում է , բացի նրա հանդեպ ունեցած քո անտանելի ԼԱՎ վերաբերմունքից ու ԿԱՐՈՏԻՑ )))» ( և աստված չանի ,որ մի « գեղեցիկ օր» դադարես կարոտել...առանց կարոտի՝ հիշողությունը «տկար է... »,բա՜ն չասող ) :))
Լա՛վ...կարոտս թող հանգիստ մնա ,հասունանա ու ավելի լուսավոր դառնա :)))) Իսկ մինչ այդ ես ասեմ ամենակարևորը.....Շնորհակալ եմ Ձեզանից ,սիրելի Բարեկամներս ... Հենց այնպես, առանց որևէ «ակնկալիքի » Ձեր այցելությամբ ինձ պատվելու համար ...)))
Ժպտում եմ ....ու կրկին հայտնում երախտագիտությունս....
Գիտեմ,որ չէիք սպասում..... գիտեմ նաև ,որ երախտագիտությունը պարտք է գեղեցիկ , որն անպայման պիտի վճարես առանց «մնացորդաց» ակնկալելու))))Ահա և «վճարեցի»....«сдач-ի» հարկավոր չէ ))))))))))))
... Իսկ կարոտս անհասցե չէր...նա հասցեատեր ունի ,որին նույնպես անչափ շնորհակալ եմ....)))
Գուցե շարունակե՞մ...)))
Միգուցե....
