Սերգեյ Եսենին Ես տխրությամբ եմ նայում հիմա քեզ

Ես տխրությամբ եմ նայում հիմա քեզ,
Ինչպիսի՜ կսկիծ ու դառն ափսոսանք...
Ուրեմն կյանքում թե դու, և թե ես
Աշնան պղնձե սաղարթին հասանք:

Օտար շուրթերը տարել են վաղուց
Քո ջերմությունն ու դողը կուսական,
Կարծես թե բարակ անձրև է մաղում
Հոգուց իմ՝ արդեն կիսով չափ հանգած:

Ինչ արած:Սիրտս իմ թող զուր չթախծի,
Բացվել է հոգիս խնդության մի ջինջ...
Չէ՞   որ այս դեղին մոխիրից բացի
Ինձ համար կյանքում չմնաց ոչինչ:

Չէ՞   որ ինքս ինձ չեմ պահպանել ես
Խաղաղ կյանքի ու խնդության համար,
Իմ անցած ճամփան,ախ, կարճ է այնպես,
Բայց սխալներն իմ՝այնքան անհամար:

Ծիծաղելի  կյանք,հիմար գժտություն,
Այդպես եղել է,այդպես կլինի,
Ցանված է այգին որպես շիրմատուն
Հարթ ոսկորներով այս կեչիների:

Գիտեմ ,որ այնտեղ չի ծաղկում այգին,
Չի ծփում վարսակն,հովը չի երգում,
Դրա համար էլ այնպես դառնագին
Մի դող եմ զգում իմ հոգու խորքում:

Գիտեմ,այն երկրում չեն լինի երբեք
Արտերն այս անծայր,ոսկու պես շողուն...
Դրա համար էլ թանկ են ինձ մարդիկ,
Որոնք ապրում են ինձ հետ այս հողում:

Мне грустно на тебя смотреть,
Какая боль, какая жалость!
Знать, только ивовая медь
Нам в сентябре с тобой осталась.

Чужие губы разнесли
Твое тепло и трепет тела.
Как будто дождик моросит
С души, немного омертвелой.

Ну что ж! Я не боюсь его.
Иная радость мне открылась.
Ведь не осталось ничего,
Как только желтый тлен и сырость.

Ведь и себя я не сберег
Для тихой жизни, для улыбок.
Так мало пройдено дорог,
Так много сделано ошибок.

Смешная жизнь, смешной разлад.
Так было и так будет после.
Как кладбище, усеян сад
В берез изглоданные кости.

Вот так же отцветем и мы
И отшумим, как гости сада...
Коль нет цветов среди зимы,
Так и грустить о них не надо.



                    ***

Դու ինձ չես սիրում,չես ափսոսում ինձ,
Մի՞ թե ես մի քիչ գեղեցիկ չեմ,
Ինձ չնայելով՝տոչորում կրքից,
Ուսիս ես դնում ձեռքերդ ջերմ:

Քեզ հետ,զգայուն ու խենթ իմ ջահել,
Ես ոչ քնքուշ եմ ,ոչ էլ կոպիտ,
Քանիսի՞ ն ես դու ,ասա, փայփայել,
Քանի՞  շուրթեր են հպվել շուրթերիդ:

Ես գիտեմ,նրանք լոկ իբրև ստվեր
Անցան ,չդիպած քո ջերմ հրին,
Շատ ծնկների ես դու կյանքում նստել:
Հիմա նստել ես իմ ծնկներին:

Թող որ կիսափակ քո այդ աչքերում
Պատկերն է ինչ-որ մի ուրիշի,
Ախր,ես ինքս էլ քեզ շատ եմ սիրում,
Այրվելով հրում հեռու հուշի:

 Դու այս կրակը բախտ չհամարես,
Սա լոկ մի կապ է՝թեթև ու հեշտ,
Ինչպես պատահմամբ հանդիպել եմ քեզ,
Այնպես էլ կտամ քեզ հրաժեշտ:

Դու էլ կգնաս քո կյանքի ճամփան,
Ցրելու  օրերդ այդ տխրագին,
Չհամբուրվածին ձեռք չտաս սակայն,
Չթովես երբեք չվառվածին:

Ու երբ մեկի հետ նրբանցքով մի լուռ,
Սիրուց խոսելով ,անցնես մի օր,
Գուցե դուրս կգամ ես էլ շրջելու,
Ու կհանդիպենք մենք նորից նոր:

Կսեղմես նրան  նուրբ ուսերը քո
Ու կխոնարհվես ինձ տեսնելիս,
Մեղմորեն կասես «բարի երեկո»,
«Բարի երեկո»,-կասեմ ես «miss»:

Եվ ոչինչ ,ոչինչ ինձ չի վրդովի,
Դող չի պատճառի ինձ ոչ մի բան,
Ով որ սիրել է,նրան չես թովի,
Ով այրվել է՝ չես վառի նրան:


Ты меня не любишь, не жалеешь,
Разве я немного не красив?
Не смотря в лицо, от страсти млеешь,
Мне на плечи руки опустив.

Молодая, с чувственным оскалом,
Я с тобой не нежен и не груб.
Расскажи мне, скольких ты ласкала?
Сколько рук ты помнишь? Сколько губ?

Знаю я - они прошли, как тени,
Не коснувшись твоего огня,
Многим ты садилась на колени,
А теперь сидишь вот у меня.

Пусть твои полузакрыты очи
И ты думаешь о ком-нибудь другом,
Я ведь сам люблю тебя не очень,
Утопая в дальнем дорогом.

Этот пыл не называй судьбою,
Легкодумна вспыльчивая связь, -
Как случайно встретился с тобою,
Улыбнусь, спокойно разойдясь.

Да и ты пойдешь своей дорогой
Распылять безрадостные дни,
Только нецелованных не трогай,
Только негоревших не мани.

И когда с другим по переулку
Ты пройдешь, болтая про любовь,
Может быть, я выйду на прогулку,
И с тобою встретимся мы вновь.

Отвернув к другому ближе плечи
И немного наклонившись вниз,
Ты мне скажешь тихо: "Добрый вечер!"
Я отвечу: "Добры вечер, miss".

И ничто души не потревожит,
И ничто ее не бросит в дрожь, -
Кто любил, уж тот любить не может,
Кто сгорел, того не подожжешь.