Սերգեյ Եսենին Գուցե ուշ,գուցե շատ ավելի վաղ

Գուցե ուշ,գուցե շատ ավելի վաղ,
Այդ մասին չեմ էլ մտածել,ավա՜ղ,
Այն Դոն-Ժուանին նմանվեցի ես
Մի թեթևամիտ բանաստեղծ որպես:

Ի՞ նչ է պատահել:Ես ի՞ նչ եմ անում:
Ամեն օր դուռն եմ բախում մի նոր տան:
Չեմ խղճում ես ինձ և չեմ էլ տանում
Դառնությունները դավաճանության:


Ես միշտ ուզել եմ,որ քիչ բաբախի
Սիրտս ջերմ ու պարզ զգացմունքներում:
Ի՞ նչ եմ որոնում այս թեթևամիտ,
Այս կեղծ ու դատարկ կանանց աչքերում:

Իմ արհամարհանք,զսպիր ինձ հիմա,
Ինձ ամբողջ կյանքում ուղեկցել ես դու:
Պաղ փրփուրներ են իմ հոգու վրա
Եվ յասամանի կապույտ սոսափյուն:

Պաղ վերջալույսի լիմոնե լույսն է իմ հոգու վրա,
Եվ սակայն մեգ ու մշուշի միջից նույն ձայն է լսվում,-
Դե, Դոն-Ժուան,մարտահրավեր ընդունիր հիմա,
Զգացմունքների ազատությունը ունի հատուցում:

Եվ հանդարտորեն մարտահրավերն ընդունելով ես,
Տեսնում եմ հիմա,որ միևնույնն է ինձ համար սակայն-
Մեծարել բուքը մայիսյան կապույտ ծաղկափոշու տեղ
Եվ սեր հորջորջել դողն զգայական:

Այսպես է եղել:Այսքանն է կյանքից ինձ բաժին ընկել,
Եվ նրա համար եմ ես շատ շատերին ծնկները գրկել,
Որպեսզի ժպտա բախտը հավիտյան,
Չհաշտվելով կսկիծների հետ դավաճանության...


Может, поздно, может, слишком рано,
И о чем не думал много лет,
Походить я стал на Дон-Жуана,
Как заправский ветреный поэт.

Что случилось? Что со мною сталось?
Каждый день я у других колен.
Каждый день к себе теряю жалость,
Не смиряясь с горечью измен.

Я всегда хотел, чтоб сердце меньше
Билось в чувствах нежных и простых,
Что ж ищу в очах я этих женщин —
Легкодумных, лживых и пустых?

Удержи меня, мое презренье,
Я всегда отмечен был тобой.
На душе холодное кипенье
И сирени шелест голубой.

На душе — лимонный свет заката,
И все то же слышно сквозь туман,
За свободу в чувствах есть расплата,
Принимай же вызов, Дон-Жуан! 

И, спокойно вызов принимая,
Вижу я, что мне одно и то ж -
Чтить метель за синий цветень мая,
Звать любовью чувственную дрожь.

Так случилось, так со мною сталось,
И с того у многих я колен,
Чтобы вечно счастье улыбалось,

Не смиряясь с горечью измен.