Աստված իմ ,փրկիր ինձ իմ ընկերներից,իսկ թշնամիներից ինքս գլուխ կհանեմ...)))

Խոսքի պատմություն...

Աստված իմ ,փրկիր ինձ իմ ընկերներից,իսկ թշնամիներից ինքս գլուխ կհանեմ...)))

Այս խոսքերը  վերագրում են  Վոլտերին՝ չնայած  որ նրա աշխատությունների  մեջ չի հանդիպում այս արտահայտությունը...

Արտահայտության նշանակությունը.
Ընկերների հետ երբեմն ավելի դժվար է ,քան ակնհայտ թշնամիների հետ ,քանզի առաջինները, լավագույն մտադրություններով, ստիպելով ,պարտադրելով սեփական կարծիքը,օգնությունը, կարող են ավելի շատ վնասել,քան օգնել...



Առյուծը ճիրաններից է ճանաչվում...Ex ungue leonem pingere ... լատիներեն նշանակում է «առյուծին սկսել նկարել ճիրաններից...»
Ըստ Պլուտարքոսի այս արտահայտությունը պատկանում է Ալքեուսին...

ճանաչել «ճիրաններից», այսինքն՝ ինչ-որ  մի  հատուկ հատկանիշով կարելի է մարդուն ճանաչել ամբողջությամբ,ճանաչել ինչ-որ մեկի «ձեռագիրը»,ոճը,տաղանդը, խելքը...

Հունաստանում այս արտահայտությունը օգտագործում են մի քիչ վերափոխած...«Ավանակը ճանաչվում է ականջներից, Հերկուլեսը՝ ոտքերից»

Այս արտահայտության «տեղին գործածության մասին »  մի հետաքրիր պատմություն կա)))
Մի անգամ Պուշկինը շատ թունոտ  անստորագիր բանստեղծություն է տպագրում ... Անմիջապես մի քննադատ,նույնպես անստորագիր,իր «թանկարժեք » կարծիքն է հայտնում այդ բանաստեղծության վերաբերյալ...Երկուսն էլ ցանկանում էին թաքցնել իրենց անունները,սակայն երկուսին էլ դա չի հաջողվում...քանզի  «առյուծը ճանաչվում է ճիրաններից ,իսկ քննադատը՝ ավանակը` ականջներից»)))
Պուշկինը գրում է.«...Ни мне, ни площадному шуту 
Не удалось прикрыть своих проказ: 
Он по когтям узнал меня в минуту, 
Я по ушам узнал его как раз»

 այ հենց հիմա պահն  է գործածելու մեկ ուրիշ արտահայտություն.«Ай да Пушкин! Ай да сукин сын!» ))))
Բրավո ,Պուշկին...)))

Ակնարկը  շատ հստակ է...Պոետը «առյուծի ճիրաններ » ունի,իսկ քննադատը «ավանակի ականջներով ամսագրային ծաղրածու է»...))



Երկուշաբթին ծանր օր է ....այս արտահայտությունը հաճախ ենք կրկնում ,լսում ,չէ? )))
Պատճառը...?
 Սնոտիապաշտ հեթանոսները համարում էին երկուշաբթին Լուսնի օր ,որը հովանավորուհին էր  ամեն կախարդանքի ու հրաշագործությունների,և անձը  ,որը սկսում է իր  գործը երկուշաբթի ,համարձակվում էր բախվել կախարդների անբարեհաճությանը , հակազդեցությանը...հետևաբար  սկսած գործը անհաջողության կարող  էր  հանդիպել...ձախողվել..

Սնահավատները «կառչում են » նաև Աստվածաշնչից...համաձայն որի Աստված արաչագործության(Ծննդոց 1-31) վեց օրերից միայն հինգի համար է ասում  «որ  բարի է»  և միայն  երկրորդ  օրվա մասին չի   (որը համընկնում է երկուշաբթիի հետ)  ասում  այդ խոսքերը...«Եվ Աստված ասեց. Ջրերի մեջտեղը հաստատություն լինի,որ ջրերը ջրերից բաժանէ:ԵվԱստված շինեց հաստատությունը,և բաժանեց հաստատության տակ ջրերը հաստատության վերայ եղող ջրերից :Եվ այնպես եղավ :Եվ Աստված հաստատությունը կոչեց Երկինք :Եվ իրիկուն և առավոտ եղավ ՝երկրորդ օրը:»Ծննդոց 1:2


Կարապի երգը...

Այս արտահայտությունը սովորաբար  օգտագործվում է նկարչի, գրողի ամենակարևոր աշխատանքի  ստեղծման , տաղանդի վերջին արտահայտման վերաբերյալ ....

Ըստ հին հավատալիքների՝ Կարապը  իր կյանքում մի անգամ է երգում ՝մեռնելուց առաջ և այդ երգը հիասքանչ է...ձայնը  նման է արծաթե զանգակի հնչյունի ...կարապի վերջին շունչը լի է մելոդիկ ելևէջներով ...
Այս արտահայտությունը շատ է հանդիպում հին հունական և հռոմեական գրողների մոտ...