Ո՞Ւր է հեռանում սերը,- հարցրեց հորը փոքրիկ երջանկությունը. -Նա մեռնում է,որդիս,մարդիկ չեն պահպանում այն ,ինչ ունեն...պարզապես չգիտեն սիրել : Փոքրիկ երջանկությունը մտածեց.«Երբ մեծանամ ՝անպայման կօգնեմ մարդկանց»:
Միայն Ժաննայի համար Ես լիովին անտարբեր եմ , Ահազանգին պալատական, Թագուհու հետ հաշիվ չունեմ Ու չգիտեմ ո՞վ է արքան: Խոստովանանք ՝որ չեմ հիշում Ի՞նչ լեզվով է կարդում կյուրեն Կիրակնօրյա պատարագում Լատիներե՞ն, թե հուներե՞ն:
Ես հարուստ էի:Ես կարող էի Իմ անհատնելի երազանքներով Գնել յոթ երկինք ու տալ քեզ նվեր: Բայց դու երկնքի կարիք չունեիր, Քեզ լոկ մի կապույտ թաշկինակ էր պետք Իմ կապույտ-կապույտ Արտասուքները սրբելու համար:
Թ.Կորտես,Ելիսեյան դաշտեր Ավետիք Իսահակյան Երբ Փարիզ էի, մի քանի ընկերներից հրավեր ստացա նոր տարին միասին դիմավորելու։ Դեկտեմբերի 31-ի գիշերը, մոտ ժամը 10-ին, մեր խումբը ռեստորանում արդեն գրավել էր վաղուց պատվիրած սեղանը։ Ռեստորանի ընդարձակ դահլիճը լիքն էր
Ընկեր իմ,ընկեր իմ, Ես այնպես հիվա՜նդ եմ, Որտեղի՞ ց եկավ այս մորմոքն անտեղի, Այդ քամի՞ ն է թափում Աշնան չոր սաղարթը, Թե ՞ օղի է թափվում իմ թմրած ուղեղին:
Կյանքի իմաստի մասին այս առակը Սոմերսեթ Մոեմի «Մարդկության կրքերի բեռը» հրաշալի գրքից է... Մի երիտասարդ ու հետաքրքրասեր թագավոր ,որը արդեն շատ բան գիտեր և ցանկանում էր իմանալ ավելին,բայց տեսնելով ,թե որքան շատ են գրքերն աշխարհի ,հասկացավ ,որ չի հացնի բոլորը կարդալ ...Մի օր նա կանչեց պալատական իմաստունին ու հրամայեց գրել մարդկության ամբողջ պատմությունը :
Երեսունին հասնելիս սկսում ենք պառավել, Հաշմանդամներ դառնալով,սպասելով օր օրի, Մեր կապերը կյանքի հետ ամրացնում ենք առավել: Թանկագինս ,կխփի իմ երեսունը շուտով , Եվ արդեն հողն ինձ համար սիրելի է առավել: Դրանից էլ իմ սիրտը երազի մեջ անվրդով Տեսնում ,որ վարդագույն կրակով եմ ես վառվել: