Բուժվել երաժշտության օգնությամբ...)))

Առանց երաժշտության կյանքը  կլիներ  սխալ:
    Նիցշե

Առանց երաժշտության ,առանց նրա  կախարդական  ելևէջների , ռիթմի     կյանքն ուղղակի  անգույն ու ձանձրալի կլիներ...Հնչյունների պոեզիան   ՝այդ բարձր Հայտնությունը,  կարծես  անդրադարձն է մի այլ տարածաչափության ... այլ աշխարհների ու ժամանակների ... Մեղեդու պայծառ   գեղեցկությունը թափանցելով հոգին   մաքրում  ,ազնվացնում  ,վեհացնում  է այն...բարձր ու գեղեցիկ մտքեր ,զգացմունքներ արթնացնում , ամրացնում ոգին...

Տիեզերքը ... Աշխարհը լի է աստվածային հնչյուններով ... այն  ամենուր  է  ...  Անձրևի կաթիլների,պոռթկացող քամու, զեփյուռի,  թռչունների երգի ... տերևների սոսափյունի ... մեր սրտի զարկերի ... արևի ... արշալույսի, մայրամուտի և  գիշերային լռության մեջ ...))))) 

Երաժտությունը չի ստում երբեք... Վստահեք նրան առանց վարանելու...)))) 

Լսել գեղեցիկը ... կարողանալ, ցանկանալ լսել գեղեցիկը, նշանակում է լավացնել ... բարելավել կյանքի որակը ...

Ոչ միայն ...

Այլևս գաղտնիք չէ, և  բոլորին է հայտնի, որ երաժշտական ​​ստեղծագործությունները կարող են բուժել ...)))

Դասական երաժշտության օգնությամբ բուժումը բավականին արդյունավետ է, հաճելի ու անցավ ...)))

օրինակ,

. Մենդելսոնի «Հարսանեկան քայլերգն» օգնում է  աղիների,  լյարդի հիվանդության   բուժմանը:

Ճանճն ու մեղուն.......Ոմանք ասում են,թե մահից հետո կյանք չկա...

          
Եթե հարցնեն ճանճին  տարածքի ծաղիկների մասին՝ կպատասխանի.
-  Գոմաղբից  ու անմաքրություններից բացի ես ոչինչ չեմ տեսել...
Իսկ եթե հարցնեն մեղվին ,թե տարածքում տեսել է որևէ անմաքրություն՝կպատասխանի.
-Ես միայն բուրավետ,գեղեցիկ ծաղիկներ եմ տեսել....
Ճանճն անգամ ծաղկած մարգագետնում կգտնի անմաքրություն ու կնստի վրան...Իսկ մեղուն  նույնիսկ գարշահոտ ճահճում կգտնի լոտոսի  չքնաղ ծաղիկներն ու նեկտար կհավաքի....

-Ոմանք ասում են,թե մահից հետո կյանք չկա,-ասաց աշակերտը:
-Մի ՞թե,-խուսափողաբար  պատասխանեց ուսուցիչը:
-Այո...մի ՞թե սարսափելի չէ,-մեռնել ու այլևս չզգալ,չտեսնել,չլսել,չսիրել,չժպտալ,-շարունակեց աշակերտը:
-Դու համարում ես այդ ամենը սարսափելի ՞,բայց չէ  ՞որ մարդկանց մեծ մասը  մինչև մեռնելը հենց այդպես  էլ ապրում է....

Սերգեյ Եսենին Անցավ օրը,և սահմանը կարճացավ

Անցավ օրը,և սահմանը կարճացավ,
Իմ մեկնումի պահը դարձյալ մոտեցավ:
Ես հատում եմ մատիս թեթև շարժումով
Տարիների գաղտնիքների ջուրը մով:

Ճակատագրիս ալիքների վրա լուրթ
Կուտակվում է փրփուրների քափը ցուրտ,
Եվ դառնում է լուռ գերության հետքը սառ
Իմ խորոշմած շրթունքի մոտ նոր մի ծալ:

Սերգեյ Եսենին Ես տխրությամբ եմ նայում հիմա քեզ

Ես տխրությամբ եմ նայում հիմա քեզ,
Ինչպիսի՜ կսկիծ ու դառն ափսոսանք...
Ուրեմն կյանքում թե դու, և թե ես
Աշնան պղնձե սաղարթին հասանք:

Օտար շուրթերը տարել են վաղուց
Քո ջերմությունն ու դողը կուսական,
Կարծես թե բարակ անձրև է մաղում
Հոգուց իմ՝ արդեն կիսով չափ հանգած:

Սերգեյ Եսենին Ես հիշում եմ

Ես հիշում եմ

Անգինս,թախիծով  մի անանց
Հիշում եմ ես փայլը մազերիդ,
Ինձ համար դժվար էր չափազանց
Թողնել ու հեռանալ քեզանից:

Գիշերներն եմ հիշում ես աշնան,
Կեչի ծառն ու շրշյունն ստվերի...
Ասենք թե կարճ էին օրերն այն,
Երկար էր լուսնի  լույսն ավելի :

Սերգեյ Եսենին Կապույտ հրդեհի բոցերը հանգան

Կապույտ հրդեհի բոցերը հանգան,
Մտահան եղավ հեռուն հայրենի:
Ես սեր եմ երգում առաջին անգամ
Եվ սկանդալն եմ թողնում վայրենի:

Կնասեր էի չափից ավել,
Ես ամբողջովին՝ լքված մի այգի,
Չեմ սիրում արդեն խմել ու պարել
Եվ կյանքս վատնել առանց արդյունքի:

Ուժեղի իրավունքով , Որտեղ լավ է ,այնտեղ է հայրենիքը

Խոսքի պատմություն...

Որտեղ լավ է, այնտեղ է հայրենիքը ...լատ. Ubi bene ibi patria..իսկ մենք ասում ենք՝ որտեղ հաց, այնտեղ կաց...))

 Արտահայտության սկզբնաղբյուրը -Արիստոֆանեսի« Plutus» կատակերգությունից է,որտեղ կան այսպիսի խոսքեր« ցանկացած

Սերգեյ Եսենին Աննա Սնեգինա

թարգմ. Վ. Դավթյան

«Մեր գյուղն, ուրեմն, Ռադովոն է դա,
Մոտ երկու հարյուր ծուխ կա նրանում,
Եվ ով գալիս է այստեղ, հավատա,
Մեր բնությունը շատ է հավանում։
Հարուստ ենք ջրով և ունենք հանդեր,
Անտառներ ունենք, խոտհարք ու արոտ...
Եվ ուր նայում ես՝ այստեղ ու այնտեղ
Բարդենիներ են շարված իրար մոտ։
Լուրջ բաների մեջ չենք մտնում մենք շատ,
Գոհ ենք մեր բախտից և շնորհակալ,
Տնակներ ունենք մենք թիթեղապատ,

Սերգեյ Եսենին Երազ եմ տեսնում: Սև ճանապարհ է:

Երազ եմ տեսնում: Սև ճանապարհ է:
Սպիտակ է ձին:Քայլքը համառ է:
Եվ այդ սպիտակ,միևնույն այդ ձին
Ինձ մոտ է բերում իմ իսկ սիրածին:
Գալիս է ,գալիս ինքը սիրածըս,
Ինքը սիրածըս,բայց չսիրածըս:

Ա՜խ,նեղլիկ ճամփեք,լայնանալ պետք չի:
Ա՜խ,իմ ռուսական սպիտակ կեչի:
Դու քո ճյուղքերով,
Ինչպես ձեռքերով,
Իմ այս սիրածի ճամփան լավ փակիր՝
Հանուն այն Մեկի,
Ում սիրեց հոգիս:

Սերգեյ Եսենին Շան որդին

Տարիներն անցած դուրս լողում մուժից,
Խշշում են որպես մարգը ծաղկեղեն,
Այսօր այն շանն եմ հիշել,որ ինձ
Պատանեկության ընկեր է եղել:

Պատանությունն իմ անցել է,չկա,
Բայց հիշում եմ ես ,հիշում անդադար,
Սպիտակ հագած մի լավ աղջկա,
Որին իմ շունը դարձավ փոստատար: