Սերգեյ Եսենին Կապույտ հրդեհի բոցերը հանգան

Կապույտ հրդեհի բոցերը հանգան,
Մտահան եղավ հեռուն հայրենի:
Ես սեր եմ երգում առաջին անգամ
Եվ սկանդալն եմ թողնում վայրենի:

Կնասեր էի չափից ավել,
Ես ամբողջովին՝ լքված մի այգի,
Չեմ սիրում արդեն խմել ու պարել
Եվ կյանքս վատնել առանց արդյունքի:


Ես կուզենայի միայն քեզ նայել,
Նայել աչքերիդ ոսկեգույն մուժին,
Որ, չսիրելով անցյալս անվայել,
Չկարենայիր սիրել ուրիշին:

Իրանդ քնքուշ,թեթև է այնքան...
Թե իմանայիր դու սրտով համառ՝
Ինչպե՜ս կարող է սիրել սրիկան,
Ինչպե՜ս կարող է նա լինել խոնարհ:

Կմոռանայի պանդոկը հավետ
Եվ մնաս բարով կասեի երգին,
Միայն բռնեի ձեռքդ քնքշավետ
Եվ փայփայեի մազերդ ոսկի:

Կհետևեի քեզ ամբողջ կյանքում,
Օտար կողմերում ,հողում հայրենի...
Առաջին անգամ ես սեր եմ երգում
Եվ սկանդալը թողնում վայրենի:

Заметался пожар голубой,
Позабылись родимые дали.
В первый раз я запел про любовь,
В первый раз отрекаюсь скандалить.

Был я весь - как запущенный сад,
Был на женщин и зелие падкий.
Разонравилось пить и плясать
И терять свою жизнь без оглядки.

Мне бы только смотреть на тебя,
Видеть глаз злато-карий омут,
И чтоб, прошлое не любя,
Ты уйти не смогла к другому.

Поступь нежная, легкий стан,
Если б знала ты сердцем упорным,
Как умеет любить хулиган,
Как умеет он быть покорным.

Я б навеки забыл кабаки
И стихи бы писать забросил.
Только б тонко касаться руки
И волос твоих цветом в осень.

Я б навеки пошел за тобой
Хоть в свои, хоть в чужие дали...
В первый раз я запел про любовь,

В первый раз отрекаюсь скандалить.