Սերգեյ Եսենին Ունի կանաչ,կանաչ վարսեր

Ունի կանաչ,կանաչ վարսեր
Ու կուրծք ունի նա կուսական,
Օ՜,նուրբ կեչի,քնքուշ իմ սեր,
Ի՞նչ ես ջրին նայում այդքան:

Ի՞նչ է արդյոք շրշում քամին,
Ափի ավազն ի՞նչ է ասում,
Գուցե,կեչի, քո ճյուղ-ծամին
Լուսինն իբրև սանր ես ուզում:


Խոհերը քո ինձ վստահիր
Ու բաց արա գաղտնիքդ ինձ,
Սիրում եմ ես աշնանային
Աղմուկը քո տրտմաթախիծ:

Պատասխան է տալիս կեչին.
«Օ՜,հարցասեր իմ բարեկամ,
Գիշերն այստեղ աստղի տակ ջինջ
Հովիվն արցունք թափեց այնքան:

Լուսնկան էր ցոլում վերից
Ու կանաչին լույսն իր ցայտում,
Հովիվ տղան գրկել էր ինձ 
Ու մերկ ծնկներս էր փայփայում:

Հետո կանաչ ճյուղերիս տակ
Խոր հառաչով ասաց ինձ նա.
«Մնաս բարով, իմ աղավնյակ,
Մինչև կռունկը ետ դառնա»:

Зеленая прическа,
Девическая грудь.
О тонкая березка,
Что загляделась в пруд?
Что шепчет тебе ветер?
О чем звенит песок?
Иль хочешь в косы-ветви
Ты лунный гребешок?
Открой, открой мне тайну
Твоих древесных дум,
Я полюбил — печальный
Твой предосенний шум.
И мне в ответ березка:
«О любопытный друг,
Сегодня ночью звездной
Здесь слезы лил пастух.

Луна стелила тени,
Сияли зеленя.
За голые колени
Он обнимал меня.
И так, вдохнувши глубко,
Сказал под звон ветвей:
„Прощай, моя голубка,
До новых журавлей“».
15 августа 1918