ԼուՍալոմեի (19-րդ դարի ամենախելացի կանանցից մեկի) և Ֆրիդրիխ Նիցշեի՝ այդ երկու պայծառ անհատականությունների տարօրինակ ու անհասկանալի սիրո պատմությունը մինչ այսօր Նիցշեի կենսագիրների
Հանճարների հարազատները անցնում են դժոխքի բոլոր շրջանները...
Ամեդեո Մոդիլիանի...Նրան կոչում էին անտուն թափառաշրջիկ...Շատերը դա «բարիք էին »համարում Մոդիլիանիի համար,քանզի այս աշխարհում « թևերը կապող » ոչինչ չուներ ,որն էլ տալիս էր ազատություն... արձակում թևերը ստեղծագործական թռիչքի համար...Ամեդեոն բոհեմական կյանք էր վարում...խմում էր ,ծխում ...օգտագործում մեծ քանակությամբ կոկաին...Երբեմն հարբած վիճակում մերկ շրջում էր փողոցում...
Ահա նա՝ հիմար երջանկությունը, Որ այգուն նայող մի ճերմակ տուն է: Մեղմ վերջալույսը լճակում հիմա Լողում է կարմիր կարապի նման: Ողջույ՜ն քեզ,ողջու՜յն ,լռություն ոսկե՝ Ջրի մեջ ընկած ստվերը կեչու: Աստղին է ուղղում աղոթքի խոսքեր Տանիքին թառած ագռավների չուն:
Առանց երաժշտության ,առանց նրա կախարդական ելևէջների , ռիթմի կյանքն ուղղակի անգույն ու ձանձրալի կլիներ...Հնչյունների պոեզիան ՝այդ բարձր Հայտնությունը, կարծես անդրադարձն է մի այլ տարածաչափության ... այլ աշխարհների ու ժամանակների ... Մեղեդու պայծառ գեղեցկությունը թափանցելով հոգին մաքրում ,ազնվացնում ,վեհացնում է այն...բարձր ու գեղեցիկ մտքեր ,զգացմունքներ արթնացնում , ամրացնում ոգին...
Տիեզերքը ... Աշխարհը լի է աստվածային հնչյուններով ... այն ամենուր է ... Անձրևի կաթիլների,պոռթկացող քամու, զեփյուռի, թռչունների երգի ... տերևների սոսափյունի ... մեր սրտի զարկերի ... արևի ... արշալույսի, մայրամուտի և գիշերային լռության մեջ ...)))))
Երաժտությունը չի ստում երբեք... Վստահեք նրան առանց վարանելու...))))
Լսել գեղեցիկը ... կարողանալ, ցանկանալ լսել գեղեցիկը, նշանակում է լավացնել ... բարելավել կյանքի որակը ...
Ոչ միայն ...
Այլևս գաղտնիք չէ, և բոլորին է հայտնի, որ երաժշտական ստեղծագործությունները կարող են բուժել ...)))
Դասական երաժշտության օգնությամբ բուժումը բավականին արդյունավետ է, հաճելի ու անցավ ...)))
օրինակ,
. Մենդելսոնի «Հարսանեկան քայլերգն» օգնում է աղիների, լյարդի հիվանդության բուժմանը:
Եթե հարցնեն ճանճին տարածքի ծաղիկների մասին՝ կպատասխանի. - Գոմաղբից ու անմաքրություններից բացի ես ոչինչ չեմ տեսել... Իսկ եթե հարցնեն մեղվին ,թե տարածքում տեսել է որևէ անմաքրություն՝կպատասխանի. -Ես միայն բուրավետ,գեղեցիկ ծաղիկներ եմ տեսել.... Ճանճն անգամ ծաղկած մարգագետնում կգտնի անմաքրություն ու կնստի վրան...Իսկ մեղուն նույնիսկ գարշահոտ ճահճում կգտնի լոտոսի չքնաղ ծաղիկներն ու նեկտար կհավաքի....
-Ոմանք ասում են,թե մահից հետո կյանք չկա,-ասաց աշակերտը: -Մի ՞թե,-խուսափողաբար պատասխանեց ուսուցիչը: -Այո...մի ՞թե սարսափելի չէ,-մեռնել ու այլևս չզգալ,չտեսնել,չլսել,չսիրել,չժպտալ,-շարունակեց աշակերտը: -Դու համարում ես այդ ամենը սարսափելի ՞,բայց չէ ՞որ մարդկանց մեծ մասը մինչև մեռնելը հենց այդպես էլ ապրում է....
Անցավ օրը,և սահմանը կարճացավ, Իմ մեկնումի պահը դարձյալ մոտեցավ: Ես հատում եմ մատիս թեթև շարժումով Տարիների գաղտնիքների ջուրը մով: Ճակատագրիս ալիքների վրա լուրթ Կուտակվում է փրփուրների քափը ցուրտ, Եվ դառնում է լուռ գերության հետքը սառ Իմ խորոշմած շրթունքի մոտ նոր մի ծալ:
Ես տխրությամբ եմ նայում հիմա քեզ, Ինչպիսի՜ կսկիծ ու դառն ափսոսանք... Ուրեմն կյանքում թե դու, և թե ես Աշնան պղնձե սաղարթին հասանք: Օտար շուրթերը տարել են վաղուց Քո ջերմությունն ու դողը կուսական, Կարծես թե բարակ անձրև է մաղում Հոգուց իմ՝ արդեն կիսով չափ հանգած:
Ես հիշում եմ Անգինս,թախիծով մի անանց Հիշում եմ ես փայլը մազերիդ, Ինձ համար դժվար էր չափազանց Թողնել ու հեռանալ քեզանից: Գիշերներն եմ հիշում ես աշնան, Կեչի ծառն ու շրշյունն ստվերի... Ասենք թե կարճ էին օրերն այն, Երկար էր լուսնի լույսն ավելի :