«Դուք տխո՞ւր եք ,իմ խեղճ սիրելի ընկեր...
Ձեր մեկնելուց հետո ես ամբողջովին կոտրված եմ:Ինձ թվում է Ձեզ չեմ տեսել արդեն տաս տարի:Ինչ աստղի տակ եք Դուք ծնվել,ասեք,որ կարողացել եք համատեղել Ձեր մեջ այդքան անհամատեղելի որակներ,այդքան շատ և այդքան հազվադեպ:
Ես չգիտեմ թե ինչ եմ զգում Ձեր հանդեպ:Բայց զգում եմ հատուկ քնքշություն Ձեր նկատմամբ:Մինչ օրս ոչ- ոք չի առաջացրել նման զգացմունքներ ինձ մոտ :Մենք հասկացանք միմյանց,ճի՞շտ է,և դա լավ է:
Հատկապես զգում էի Ձեր բացակայությունը երեկ երեկոյան ժամը 10-ին: Մոտակայքում ինչ-որ բան էր այրվում: Երկինքը լուսավորված էր վարդագույն լույսով, Սենան հաղարջի մուրաբայի գույն ուներ :Ես աշխատեցի երեք ժամ ու տուն վերադարձա տանջահար:
«Սիրել Ձեզ ավելի ուժեղ»,-դժվար է ինձ:Բայց ես քնքշորեն գրկում եմ Ձեզ:Ձեր նամակը,որը ստացել էի այս առավոտ ,լցված էր այնպիսի տխրությամբ,որ խորապես հուզեց ինձ:
Մենք բաժանվեցինք այն պահին ,երբ շատ բաներ պատրաստ էին դուրս թռչելու մեր շուրթերից...Բոլոր դռները մեր միջև դեռ բաց չեն...Դուք ներշնչում եք ինձ մեծ հարգանք,և ես չեմ համարձակվում տալ Ձեզ գլխավոր հարցը......»:
Комментариев нет:
Отправить комментарий