Սերգեյ Եսենին Չեմ ցավում

Չեմ ցավում ,լալիս,չեմ կանչում խոսքով,-
Ողջը ծխի պես քամին կտանի:
Ես՝ արդեն պատված խամրումի ոսկով,
Էլ չե՜մ լինելու երբեք պատանի:

Հիմա այլևըս այնպես չես խփի,
Այնպես չես զարկի,սիրտ իմ ցրտահար,
Կեչու շոր հագած հողն էլ չի խաբի,
Որ ոտաբոբիկ շրջեմ անդադար:


Թափառման ոգի,բոցով քո,նայի՜ր,
Գնալով շուրթըս սակավ ես վառում:
Օ,իմ թարմությո՜ւն, առավոտային,
Աչքերի մոլուցք,հույզի վարարում:

Իմ իղձերի մեջ ժլատ եմ դարձել,
Թե՞  եղել ես,կյանք, դու միայն երազ:
Գարնան մի զնգուն առավոտ կարծես
Կարմիր նժույգով սլացա վռազ:

Կյանքում բոլորըս,բոլո՜րըս ենք անցվոր,
Պղինձ սաղարթն է թղկուց վար ընկնում...
Թող օրհնյալ լինի այն ամենը,որ 
Գալիս է, ծաղկում ու մեռնում գնում:

Не жалею, не зову, не плачу,
Все пройдет, как с белых яблонь дым.
Увяданья золотом охваченный,
Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,
Сердце, тронутое холодком,
И страна березового ситца
Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий! ты все реже, реже
Расшевеливаешь пламень уст
О, моя утраченная свежесть,
Буйство глаз и половодье чувств!

Я теперь скупее стал в желаньях,
Жизнь моя, иль ты приснилась мне?
Словно я весенней гулкой ранью
Проскакал на розовом коне.

Все мы, все мы в этом мире тленны,
Тихо льется с кленов листьев медь...
Будь же ты вовек благословенно,

Что пришло процвесть и умереть.