Սերգեյ Եսենին Դե, համբուրիր ինձ

Դե, համբուրիր ինձ ,համբուրիր դու,
Այրունոտվեն իմ շուրթերը թող:
Պաղ կյանքի հետ չի ներդաշնակվում
Սրտիս կրակը բոցկլտացող:

Ուրախ մարդկանց մեջ,քեֆերում ջերմ,
Շուռ տված թասը մեզ համար չէ:
Բարեկամուհիս,հասկացիր դու,
Վաղանցիկ է շատ կյանքը մարդու:


Խաղաղ հայացքով նայիր ու տես.
Խոնավ մշուշով պատած ահա
Լուսինը,դեղին ագռավի պես,
Պտույտ է գալիս երկրի վրա:

Ես այդ եմ ուզում:Համբուրիր դու:
Էլ բան չի մնում իմ փուչ կյանքից:
Մահվանս հոտն է առել անշուշտ
Լուսին-ագռավը իր բարձունքից:

Թառամում են իմ ուժերն այսպես:
Մեռնել՝ուրեմն մեռիր անցիր:
Մինչև վախճանս կուզեի ես
Համբուրել շուրթերն իմ սիրածի,

Որպեսզի նիրհի մեջ կապուտակ,
Թխենիների սոսափի մեջ,
Թխենիների ստվերի տակ
Ձայնս միշտ հնչեր.«Քոնն եմ անվերջ»:

Որպեսզի լույսը չխավարի
Էլ թասի վրա նվիրական,
Խմիր ու երգիր,մտերմուհիս,
Կյանքը տրվում է լոկ մի անգամ:


Ну, целуй меня, целуй,
Хоть до крови, хоть до боли.
Не в ладу с холодной волей
Кипяток сердечных струй.

Опрокинутая кружка
Средь веселых не для нас.
Понимай, моя подружка,
На земле живут лишь раз!

Оглядись спокойным взором,
Посмотри: во мгле сырой
Месяц, словно желтый ворон,
Кружит, вьется над землей.

Ну, целуй же! Так хочу я.
Песню тлен пропел и мне.
Видно, смерть мою почуял
Тот, кто вьется в вышине.

Увядающая сила!
Умирать - так умирать!
До кончины губы милой
Я хотел бы целовать,

Чтоб все время в синих дремах,
Не стыдясь и не тая,
В нежном шелесте черемух
Раздавалось: "Я твоя".

И чтоб свет над полной кружкой
Легкой пеной не погас -
Пей и пой, моя подружка:

На земле живут лишь раз!