Բեթհովենը գրում է Վեգելերին. «Երևակայի՛ր ,ընկերներիցս մեկը կարիքի մեջ է.եթե իմ քսակը դատարկ է ու ես ի վիճակի չեմ անմիջապես օգնելու նրան ,դե ինչ,բավական է ինձ նստել սեղանի մոտ ու լծվել աշխատանքի, ու ես շատ շուտով կօգնեմ նրան դուրս գալ փորձանքից։
Իմ ընկերներից և ոչ մեկը չպիտի կարոտություն քաշի,քանի դեռ ես մի կտոր հացի փող ունեմ...
«Dann soll meine Kunst sich nur zum Besten der Armen zeigen»։Թող իմ արվեստը բարիքի համար ծառայի աղքատներին»։
Պլուտարքոսն ուսուցանել է ինձ հնազանդվել բախտին։Բայց ես չեմ ցանկանում հանձնվել ու չեմ հանձնվի,եթե միայն դա հնարավոր է,թեև լինում են պահեր,երբ ես զգում եմ ինձ Աստծո արարածներից ամենադժբախտը։
Հնազանդություն ճակատագրին...Ինչ թշվառ ապաստարան...Բայց... դա է միայն մնում ինձ...
Սոկրատեսն ու Հիսուսը իմ տիպարներն են եղել... Բեթհովեն
Դարաշրջանի գրական հուշարձանը՝Բեթհովենի «Հեյլիգենշտադտյան կտակը»
Բեթհովենի մահվանից հետո նրա գաղտնի դարակում հայտնաբերվեց մի քանի փաստաթուղթ:Փաստաթղթերից մեկը մի նամակ էր ,որը նա գրել էր 1802թ ,Հեյլիգենշտադտ գյուղում ....
