Ջորջ Օրուել«1984»

Մեծ Եղբայրը քեզ է նայում...)))

Եթե դու փոքրամասնության մեջ ես , նույնիսկ եզակի թվում ,ամենևին էլ չի նշանակում ,որ  խենթ ես...



Ասես մի ինչ-որ վիթխարի ուժ ճնշում է քեզ,թափանցում  գանգիդ մեջ ,տոփանում ուղեղդ,վախի միջոցով  դուրս  նետում համոզմունքներդ ,ստիպում  չհավատալ սեփական զգայարաններիդ :Ի վերջո, կուսակցությունը կհայտարարի ,որ երկու անգամ երկու`հինգ է:Ստիպված ես հավատալ...



Խաղաղության նախարարությունը զբաղվում է պատերազմով,ճշմարտության նախարարությունը`կեղծիքով,սիրո նախարարությունը`խոշտանգումներով,առատության նախարարությունը մեռցնում է սովով ...

Ազատությունը`հնարավորությունն է ասելու ,որ երկու անգամ երկու `չորս է...

Եթե  և՛ անցյալը ,և՛ արտաքին աշխարհը գոյություն ունեն միայն գիտակցության մեջ,իսկ գիտակցությունը կարելի է կառավարել`այդ դեպքում ի՞նչ...

Կուսակցական իդեալը  մի վիթխարի,ահեղ ,փայլատակող բան է...պողպատի և բետոնի աշխարհ,հրեշավոր մեքենաների և սարսափելի զենքի ,ռազմիկների և ֆանատիկոսների երկիր,որոնք քայլում են մի շարքով ,մտածում մե՛կ միտք,գոռում  մե՛կ կարգախոս...


Միշտ բղավիր ամբոխի հետ...միայն այդպես ես անվտանգության մեջ...

Եվ նույնիսկ ավելի,քան սիրված լինելը ,նա ուզում էր,թեկուզ մի անգամ կյանքում ,առաքինության այդ պատը ճեղքել...հաջող սեռական ակտն արդեն ապստամբություն էր:Կիրքը ՝մտքի հանցագործություն ...


Կուսակցությունը ձգտում է սպանել սեռական բնազդը և  ,եթե պարզապես սպանել չի կարելի ,ապա առնվազը պետք է աղավաղել ու արատավորել... 

Քանի որ գերտերությունները անպարտելի են,ամեն մեկը իրենից ներկայացնում է առանձին տիեզերք,որտեղ կարելի է անձնատուր լինենել գրեթե ցանկացած մտային այլասերվածության...

Չի կարելի անտեսել ֆիզիկական փաստերը:
Փիլիսոփայության,կրոնի , էթիկայի,քաղաքականության մեջ երկու անգամ երկուսը կարող է հավասար լինել հինգի,բայց ,եթե դուք նախագծում եք  հրանոթ կամ  ինքնաթիռ,երկու անգամ երկուսը պետք է չորս լինի.... 

Նա ,ի տարբերություն Ուինսթոնի,հասկացավ պուրիտանության իմաստը,որ ներդրել է  կուսակցությունը:Հարցը միայն  նրանում չէ ,որ սեռական բնազդը ստեղծում է իր սեփական աշխարհը,որը ենթակա չէ կուսակցությանը և ,հետևաբար ,որքան հնարավոր է ,պետք է ոչնչացվի :Ավելի կարևոր է  ,որ սեռական քաղցը առաջացնի հիստերիա և դա ցանկալի է,քանի որ կարող է փոխակերպվել ռազմական ջերմեռանդության  և առաջնորդի պաշտամունքի... 

Նրանց սիրային գրկախառնությունը մարտ էր ,իսկ ավարտը՝հաղթանակ:Դա հարված է կուսակցությանը: Դա քաղաքական ակտ էր....

Մենք կհանդիպենք այնտեղ ,ուր չկա խավար ...


Ոչինչ ձերը չէ   ,բացի գանգի մեջ  մի քանի խորանարդ սանտիմետրից ...

Նրան ,ով իշխում է և շարունակելու է  իշխել ,անհրաժեշտ է իրականության զգացումը աղավաղելու հմտություն...

Նա գլխի ընկավ ,որ ներկայիս կյանքի ամենաբնորոշ առանձնահատկությունը նրա  դաժանությունը չէ,ոչ էլ փխրունությունը,այլ  պարզապես թշվառությունը ,անտարբերությունն ու անկենդանությունը...

Զրուցելով  նրա հետ ,նա հասկացավ,թե որքան հեշտ է գաղափարական ներկայանալ, նույնիսկ պատկերացում չունենալով գաղափարների  մասին ...

Եթե ձեզ հարկավոր է ապագայի պատկերը, ուրեմն պատկերացրեք սապոգ՝մարդկային դեմքը հավերժ տրորող...


Ես հասկանում եմ՝ Ինչպես ...Չեմ հասկանում ՝Ինչո՞ւ...

Ձեր ոխերիմ թշնամին ,-մտածեց նա,-ձեր նյարդային համակարգն է...

 Իր զգացմունքները ցույց չտալու սովորությունն այնքան արմատացավ ,որ դարձավ բնազդ...

Եթե մարդը չի տառապում ,ինչպե՞ս կարող եք վստահ լինել,որ նա ձեր կամքն է կատարում  և ոչ թե իր ... 


Լավագույն գրքերը,-հասկացավ նա,- տալիս են այն ,ինչ դու արդեն գիտես...

Սարսափելին այն չէ,որ քեզ կսպանեն հակառակ կարծիքի համար ,այլ այն ,որ դրանք կարող են ճիշտ լինել...

Դժվար է պահպանել  անթափանցելիություն  ,եթե դու չգիտես ,թե ինչպես է երևում քո դեմքը... 

Նա չէր հասկանում ,որ եթե գործողությունը անարդյունք է ,այն անիմաստ է...

Երբ դու սիրում ես  մեկին , դու նրան սիրում ես և ,եթե նույնիսկ որևէ բան չես կարող տալ նրան,այնուամենայնիվ  ,դու նրան սեր ես տալիս...

Լավ է ոչինչ չիմանալ ,քան իմանալ կիսով չափ...

Իշխանության նպատակը՝իշխանությունն է...
Պայքարն ավարտված էր։ Նա հաղթել էր ինքն իրեն։ Նա սիրում էր Մեծ Եղբորը։


Մենք կհանդիպենք մի վայրում, ուր մթություն չկա»։

Ով վերահսկում է ներկան, վերահսկում է անցյալը...


«Ի՞նչ կարող ես անել,— մտածեց Ուինսթոնը,― խելագարի դեմ, որը քեզնից խելացի է, որն անկողմնակալ լսում է փաստարկներդ, ապա ուղղակի պնդում իր խելագարությունը»։



Իշխանությունը ցավ պատճառելու և ստորացնելու մեջ է։ Իշխանությունը հետևյալն է. կտոր֊կտոր անել մարդկանց մտքերը ու կրկին հավաքել նոր ձևով՝ ինչպես ինքդ ես ուզում։ 

Մեր աշխարհում առաջընթացն ավելացնելու է ցավը։ Հին քաղաքակրթությունները պնդում էին, որ հիմնվել են սիրո կամ արդարության վրա։ Մերը հիմնված է ատելության վրա։ Մեր աշխարհում չեն լինի այլ զգացմունքներ՝ բացի վախից, ցասումից, հրճվանքից ու ինքնանվաստացումից։ Մենք կոչնչացնենք մնացած ամեն ինչ։ Արդեն արմատախիլ ենք անում մտածողության եղանակները՝ նախահեղափոխական շրջանի մնացուկները։ Կտրել ենք կապերը երեխայի ու ծնողի, մարդու և այլ մարդու, տղամարդու և կնոջ միջև։ 

Ոչ ոք այլևս չի համարձակվում վստահել կնոջը, երեխային կամ ընկերոջը։ Բայց ապագայում չեն լինի ոչ կանայք, ոչ ընկերներ։ Ծնվելուն պես երեխաներին կխլեն մայրերից, ինչպես ձուն են հավից առնում։ Սեռական բնազդն արմատախիլ կարվի։ Վերարտադրողականությունը կդառնա ամենամյա ձևականություն, ինչպես մթերային քարտի թարմացումը։ Կվերացնենք օրգազմը։ Մեր նյարդաբանները հիմա աշխատում են այդ ուղղությամբ։ Չի լինի հավատարմություն, բացի Կուսակցության հանդեպ հավատարմությունից։ Չի լինի սեր, բացի Մեծ Եղբոր հանդեպ սիրուց։ Չի լինի ծիծաղ, բացի պարտված թշնամու դեմ հաղթական ծիծաղից։ Չի լինի ոչ արվեստ, ոչ գրականություն, ոչ գիտություն։ Երբ ամենակարող լինենք, գիտության կարիք այլևս չի լինի։ Չի լինի տարբերություն գեղեցիկի և տգեղի միջև։ Չի լինի հետաքրքրություն և հաճույք կյանքի ընթացքի հանդեպ։ Մնացած բոլոր հաճույքները կվերացվեն։ Բայց միշտ, մի՛ մոռացեք սա, Ուի՛նսթոն, միշտ կլինի իշխանության արբեցում, որ մշտապես կաճի ու մշտապես կսրվի։ Միշտ, ցանկացած պահի, կլինի հաղթանակի հրճվանք, ցնծություն, երբ կոխոտենք անօգնական թշնամուն.....

Հ.Գ. Կուսակցության կարգախոսը.
Պատերազմը՝խաղաղություն է
Ազատությունը՝ստրկություն
Անտեղյակությունը(ոչ իմացությունը)՝ուժ

« Ոչ մի քայլ առաջ,ոչ մի քայլ հետ :Չի կարելի զգալ,չի կարելի սիրել...
Ինչ չի թույլատրում կուսակցությունը՝արգելված է...»:

Գիշերային մղձավանջի է նման այս  գիրքը... «իզուր կարդացի» անզորության զգացում ծնեց...դժվար էր կարդալը ,բայց արժի կարդալ...  )))
 Օրուելը « կատաղի նրբագեղությամբ է կերտում»   աշխարհի սարսափելի պատկերը ,հատկապես այն աշխարհի ,որից ահավոր վախենում  և սպասում ենք բոլորս ,որտեղ արգելված է մտածելն ու զգալը... որտեղ վախից , մոլեգնությունից , ինքնաոչնչացումից զատ այլ զգացմունքներ չկան և  չեն կարող լինել... որտեղ իշխանության նպատակն է ՝իշխելը...իշխանություն  մարդկանց նկատմամբ  ՝ միայն ցավ  պատճառելու  և ստորացնելու համար ... որտեղ  չկա այլ  սեր ,բացի « ՄԵԾ ԵՂԲՈՐ » հանդեպ  սիրուց ....
 (ահավոր էր...ֆաշիզմի...ստալինիզմի(անձի ...առաջնորդի պաշտամունքի )... և գեհենի (դժոխքի)  հոտ էր փչում)



Մտածեք ազատության մասին...

Անպայման կարդացեք...)))

Ջորջ Օրուել  « Անասնագոմ»

 (կամ  էլ՝ հեղափոխականի վարդագույն երազանքը)))

Օրուելը հիասքանչ հեգնանքով  ու  հումորով « քար է նետում  սովետական միության ... կոմունիստական հասարակարգի ... տոտալիտար հասարակության բոստանը »: Ոչ միայն:  Կարելի է այն  վերագրել ցանկացած հասարակության ,ցանկացած քաղաքական համակարգի... իշխանության ... խորհրդարանի կամ էլ ՝ համաշխարհային մեծության  մի ինչ-որ «անասնագոմի» : 

 Մի խոսքով .  բանական էակից «անասնիզմ»  ՝ մի քայլ է...շատ կարճ քայլ...)))

Բոլոր ժամանակների համար ակտուալ ,պատմական ,քաղաքական ենթատեքստով   հիանալի երգիծանք... «կենդանիների օրինակով»  համոզվեցինք ,որ հնարավոր չէ...կամ շատ դժվար է ստեղծել իդեալական  համակարգ ,որտեղ բոլորը գոհ ու երջանիկ կլինեն...)))

Հետաքրիր է...կարդացվում է շատ հեշտ...

ԲՈԼՈՐ ԱՆԱՍՈՒՆՆԵՐԸ ՀԱՎԱՍԱՐ ԵՆ,

ՍԱԿԱՅՆ ՈՐՈՇ ԱՆԱՍՈՒՆՆԵՐ

ԱՎԵԼԻ ՀԱՎԱՍԱՐ ԵՆ, ՔԱՆ ՄՅՈՒՍՆԵՐԸ  )))))

Մարդը միակ արարածն է, որը սպառում է առանց արտադրելու։

Մարդու որոշիչ հատկանիշը ձեռքն է, չարիք գործելու նրա հարմարանքը։

Երեքով նրանք մշակեցին ծեր Գնդապետի ուսմունքը, վերածելով մի ավարտուն, բանական համակարգի, որն անվանեցին Անասնիզմ։)))

Հիշեք նաև, որ մարդու դեմ պայքարելով, մենք չպետք է նմանվենք նրան։ Անգամ նրան նվաճելով, մի՛ որդեգրեք նրա արատները։ 

Ուրեմն, ընկերներ, ինչ է իրենից ներկայացնում մեր այս կյանքը։ Եկեք ծուռ նստենք, բայց շիտակ խոսենք, մեր կյանքը ողորմելի է, տքնաջան և կարճատև։ Մենք ծնվում ենք, մեզ մի բուռ լափ են տալիս՝ ինչ է, թե շունչներս չփչենք, նրանց, ովքեր ընդունակ են, անխնա բանեցնում են, քամելով ուժերի վերջին կաթիլը, և այն նույն պահին, երբ մեր պիտանիությունը սպառվում է, մեզ հրեշավոր անգթությամբ մորթում են...

Ապստամբություն։ Ես չգիտեմ, թե երբ կգա Ապստամբությունը, գուցե մի շաբաթից կամ թերևս հարյուր տարուց, բայց ես գիտեմ, նույնքան ստույգ, ինչպես տեսնում եմ ոտքիս տակի հարդը, որ վաղ թե ուշ կհաստատվի արդարությունը։ Մի՛ մոռացեք այդ մասին, ընկերներ, ձեր կյանքի չնչին մնացորդների ընթացքում։...

«Մեր ի՜նչ գործն է, թե մեր մահից հետո ինչ կլինի», կամ հարցնում. «Եթե Ապստամբությունն անխուսափելի է, էլ ինչ տարբերություն, մենք դրա համար կպայքարե՞նք, թե՞ ոչ»։ Խոզերից մեծ ջանքեր էր պահանջվում պարզաբանելու համար, որ այդ ամենը հակասում է Անասնիզմի ոգուն։ )))

 «Ապստամբությունից հետո շաքար կլինի՞»:)))

 Խոզերը որոշակի աշխատանք չէին կատարում, բայց վերահսկում ու ղեկավարում էին մնացածներին։ Նրանց հարուստ գիտելիքներով հանդերձ միանգամայն բնական էր, որ հենց իրենք պիտի ստանձնեին ղեկավարությունը։ 

Նրանց հետևից քայլում էր խոզերից մեկն ու ըստ հանգամանքների բացականչում «Ընկեր, չո՜շ», կամ «Ընկեր, հո՜»։

 Բանաձևերը միշտ խոզերն էին առաջ քաշում։ Մյուս անասունները հասկացել էին քվեարկելու էությունը, բայց իրենք երբեք բանաձև հորինել չէին կարողանում։ ))

— Ոչ մի ավելորդ գթասրտություն, ընկեր,— բացականչեց Ձնագնդին, որի վերքերից արյուն էր կաթում։— Պատերազմը պատերազմ է։ Լավագույն մարդը մեռած մարդն է։

 Բենիամինը միակ անասունն էր, որը ոչ մի խմբավորման չհարեց։ Նա ո՛չ հավատում էր կերակրի գալիք առատությանը, ո՛չ էլ նրան, որ հողմաղացն աշխատանք կխնայի։ Հողմաղացով, թե առանց դրա, ասում էր նա, կյանքը կմնա առաջվա պես, այսինքն՝ վատ։

Շարունակելի...

Օրուելի «Կեցցե ֆիկուսը» սկսվում է.«Եթե խոսեմ մարդկանց և հրեշտակների
լեզվով,բայց փող( սեր) չունենամ ,ես եղա ինչպես ձայն հանող պղնձի կտոր և զնգացող ծնծղա...
եթե հավատ ունենամ մինչև իսկ լեռները տեղափոխելու,բայց փող(սեր) չունենամ ,ես ոչինչ եմ...Փողը(Սերը) երկայնամիտ է ու բարի:փողը(Սերը) նախանձոտ չէ,այն չի պարծենում,չի հպարտանում,անպատշաճ վարմունք չի ունենում,իր սեփական շահերը չի փնտրում,բարկությամբ չի բորբոքվում ,վիրավորանքները չի հաշվում ,անարդարության վրա չի ուրախանում ,այլ ուրախանում է ճշմարտության հետ:Ամեն ինչի դիմանում է,ամեն ինչի հավատում է,ամեն ինչի համար հույս ունի,ամեն ինչի տոկում է...փողը(Սերը )երբեք չի վերջանում…Մնում են հավատ,հույս,փող(սեր).բայց սրանցից մեծագույնը փողն է(սերը)
 1Կորնթ.13:1-8 համարով

 Միայն՝հեղինակը սեր բառը փոխարինել է փող (դրամ) բառով…
ֆիկուսը խորհդանշում է
փող...փող...փող...բարեկեցություն,հարստություն...երկրպագություն բիզնես աստծուն...գիշատիչ,անողոք մամոնային... ոսկե հորթին...

Եթե հարուստ եք...փողառատ՝ մի կարդացեք.չեք հասկանա նյութական արժեքներն արհամարհող բարձր արվեստի նվիրյալին՝Գորդոնին...
))))

Գիրքը  ինքնակենսագրական է…(շատ բաներում)

Հույս,հավատ,փող...միայն սուրբն է ի զորու պահպանել առաջին երկուսը առանց երրորդի…

Ժամանակ գտա՝ կթարգմանեմ)))

Деньги в конце концов захапали его. Его несет в самую пакость, еще чуть – по уши влипнет в ароматный поросячий навоз. 

Странно все это происходит: восстаешь против успеха, клянешься никогда «не пробиваться», честно полагая, что и захочешь, так не сможешь, а затем случай, просто некий случайный поворот, и почти автоматом ты «пробиваешься». Он понял – сейчас или никогда. Бежать немедленно! Уносить ноги, пока не засосало.))))


Когда он прочно, безнадежно засел на два фунта в неделю, пришла реальная оценка своей баталии. Издевка в том, что пламя битвы остывает. В будничных мелочных заботах яркий подвиг становится тусклой привычкой. Нет большего обмана, чем успех. Бросил работу, навек отказался от всех «хороших мест» – отлично, так и нужно было, и обратно ни за что. Только напрасно убеждать себя, что бедность, которую сам выбрал, избавляет от непременных бедняцких напастей. Дело не в бытовых трудностях. Их, положим, перенесешь. Нехватка денег повреждает мозг и душу. Едва доход падает ниже определенной точки, ум скудеет и чувства гаснут. Вера, надежда, деньги – лишь святому под силу сохранить первые две без третьего.





Стандарт жалкой благопристойности. В общем, улочка того сорта, что страстно грезилось разбабахать к чертовой матери. Здешние жильцы – клерки, продавцы, мелкие торговцы, страховые агенты, водители трамвая — знают они, что их, марионеток, в каждом движении водят за ниточки? Нет, ничего они не знают. Не до того, столько насущных забот: родиться, жениться, плодить детишек, вкалывать, умирать.

 Когда-нибудь наверно получится жить собственным «пером». Ведь творчество свободно, ведь поэта не душит власть вонючих денег? От типчиков вокруг, особенно от стариканов, его корежило. Вот оно, поклонение Бизнес-богу! Корпеть, «гореть на работе», грезить о повышении, продать душу за домик с фикусом! Стать «достойным маленьким человеком», мелким подлипалой при галстуке и шляпе – в шесть пятнадцать домой, к ужину пирог с повидлом, полчасика симфонической музыки у радиоприемника и перед сном капельку законных плотских утех, если женушка «в настроении», – судьба! Нет, не для человека эта участь. Прочь отсюда! прочь от денежной помойки! 



Женщины, что ли, изобрели деньги?
— Кто изобрел — неважно. Важно, что женщины создали этот культ. У них какое-то мистическое поклонение деньгам, добро и зло для них всего лишь «есть деньги» или «нет денег». Вот погляди на нас. Отказываешься со мной спать потому только, что в кармане моем пусто. Да-да! Сама минуту назад так сказала. ….Но будь у меня завтра приличный доход, ты завтра со мной ляжешь. Не потому что торгуешь своими ночами, не так грубо, разумеется. Но внутри глубинное убеждение, что мужчина без денег тебя не достоин. Ты чувствуешь — слабак какой-то недоделанный. ... И этот миф — закон благодаря женщинам!
— Гордон, надоело уже тупое мужское долдонство! «Женщины то», «женщины се», как будто все они абсолютно одинаковы.
— Конечно, одинаковы! О чем всякая женщина мечтает кроме надежного семейного бюджета, пары младенцев и уютной квартирки с фикусом?
— Господи, твои фикусы!
— Нет, дорогая, фикусы твои! Твое племя их холит и лелеет!)))))))



 Никогда никому не позволяй платить за твою выпивку! Первая заповедь для бедняка.



«Редакция сожалеет»! Что за манера обязательно фальшь разводить? Сказали бы напрямик: «Не суйся со своими стишками. Мы стихи берем только у парней, с которыми учились в Кембридже. А ты, рабочий скот, знай свое место». Сволочи!


– Ну, мне кажется, спрос на книги вообще упал, а на поэзию особенно. Слишком большая конкуренция.
– Я не об этом. Изначально мои стишки дохлятина. Безжизненно, бескровно, несъедобно. Даже не пошло или слабо, а именно мертво, мертвецки мертво, – повторил он, прислушавшись к точному слову и тут же развив образ. – Стишки мертвы, потому что я сам труп. Да и вы мертвы, и все мы. Мертвый мир мертвецов.




– В общем, я полагаю, нужно все же иметь веру. Да, веру и надежду.
– А в особенности деньги, – угрюмо дополнил Гордон.
– Деньги?
– Угу. Прикупить оптимизма. Еще три фунтика в неделю и, обещаю, стану преданным социалистом.


– Нет. Мнения отражают лишь наши чувства. А чувства наши от того, сколько в кармане. 


– Женщины, если сидишь без монеты, просто чертово проклятье!
– Ну, по-моему, вы чересчур суровы. Есть же и нечто…
Гордон не слушал.
– Что рассуждать о всяких «измах», когда вот они, женщины! – переключился он. – Всем им давай одно – деньги; деньги на собственный домик, пару младенцев, лаковую мебель и фикус их любимый. И единственный твой порок для них – не хочешь зарабатывать. И ничего в тебе они не ценят кроме твоих доходов. Больше они ни о чем. И если кто-нибудь для них хорош, значит – с деньгами. А денег нет, так нехорош. Убогий и постыдный. И грешный – согрешил против фикуса.
– Вы что-то все про фикусы, – заметил Равелстон.
– Фикус это самая суть! – заявил Гордон.





– Вы помните «Рассказ законника» у Чосера? – вдруг спросил он.
– Нет, что-то не припомню. О чем это?
– Я сам забыл, помню лишь первые строфы, где про бедность. Насчет прав каждого пнуть тебя! Насчет желания тебя пнуть! Нищета вызывает ненависть, и тебя оскорбляют просто из удовольствия оскорбить безнаказанно.

– Это из Чосера? Тогда, боюсь, я должен с ним не согласиться. Никто не презирает вас, ни в коей мере.
– Презирают! И совершенно правы – ты противен! Как в этой чертовой рекламе мятных пастилок – «Он снова в одиночестве? Его успеху мешает дурной запах изо рта!». Безденежье такой же дурной запах.




 Заповедь неимущему: никогда не обременяй подолгу своим присутствием тех, кого любишь.


Розмари, она что же, действительно совсем не думает о вас?
– Ах, как же, думает! По ее мерке, так наверно очень даже она обо мне думает. А чтоб по-настоящему – нисколько. И не способна, знаете ли, если у меня нет денег. Все деньги, деньги!
– Неужели важны только деньги? В конце концов, много же всякого иного.
– Чего иного? Разве непонятно, что личность связана с доходом? Личность человека – его доход. Чем голодранец может привлечь девушку? Одеться прилично не может, пригласить в театр или ресторан не может, свозить куда-нибудь на уик-энд не может – ни порадовать не может, ни развлечь. И это враки, что, мол, дело не в деньгах. В них! Нет их, так даже встретиться-то негде. Мы с Розмари видимся лишь на улице либо в картинных галереях.с Розмари видимся лишь на улице либо в картинных галереях. Она живет в своем поганом женском общежитии, а моя сука квартирохозяйка женщину к тебе не пропустит. Нам с Розмари только ходи туда-сюда по холоду. Как обойдешься без монет?




Унижения бедности! Разве со стороны понять такое. Тяготы не вопрос, вынести можно, если б не унижение, постоянное скотское унижение. Право, желание и способы вечно тебя пинать. 


Женщины, женщины! Вот неотвязная проблема! Ну что бы человеку забыть про это или, как дано прочей живой твари, лишь изредка прерывать равнодушное целомудрие вспышками минутного вожделения. Как петушок – потоптал, спрыгнул и пошел, ни обид, ни угрызений, никакой занозы в мозгах. Без острой надобности вообще не замечает своих подружек, и, если те вертятся слишком близко, клюет, чтоб не хватали его зернышки. Повезло хохлатому самцу! А вот злосчастному венцу творения вечно трепыхайся, мучайся памятью и совестью.




Женщины, женщины! Может быть, в браке все иначе? Хоть он поклялся не жениться – брак лишь набор ловушек Бизнес-бога. Сунешься и мгновенно в западне: до гроба намертво будешь прикован к «хорошему месту». И что за жизнь! Законные утехи под сенью фикуса. Катание детской колясочки, шашни исподтишка и от суровой женушки графином по башке.
Впрочем, вообще когда-нибудь жениться надо. Брак плох, а одному навеки еще хуже. На минуту даже захотелось надеть оковы, остро захотелось уже очутиться в этом страшном капкане. И брак должен быть настоящим, нерушимым – «на радость и на горе, в бедности и богатстве, пока смерть не разлучит вас». Традиционным идеально-христианским супружеством с обетом взаимной верности; а если уж изменишь, так чтоб хватило честности признать, назвать это изменой. Без всякой новомодной американской мути насчет свободного влечения душ. Порезвившись, с липкими от запретного плода усами ползи домой на брюхе и плати. Разбитый об твою башку графин, скандал, сгоревший ужин, крики детей, громы и молнии яростной тещи. Может, это получше твоей жутковатой нынешней свободы? По крайней мере, реальная жизнь.
Однако о какой женитьбе раздумывать при двух фунтах в неделю? Деньги! Во всем и прежд