Վիկտոր Հյուգո «Միայն Ժաննայի համար»

Միայն Ժաննայի համար

Ես լիովին անտարբեր եմ ,
Ահազանգին պալատական,
Թագուհու հետ հաշիվ չունեմ
Ու չգիտեմ ո՞վ է արքան:

Խոստովանանք ՝որ չեմ հիշում
Ի՞նչ լեզվով է կարդում կյուրեն
Կիրակնօրյա պատարագում
Լատիներե՞ն, թե հուներե՞ն:


Իսկ երբ հույզով լսում եմ ես
Ծտերի ծիվն իրենց բնում ,
Ի՞նչ եմ խորհում ,Ժաննա, գիտե՞ս,
Այն ՝որ միայն քեզ եմ սիրում:

Գիտե՞ս ինչ եմ մտաբերում ,
Երբ ուզում ես քո սլացիկ
Մերկ ոտներով անցնել առուն ,
-Կարապի քայլքը գեղեցիկ :

Եվ գիտե՞ս ինձ ինչն է հուզում,
Այն ՝որ հեռվից  կարծես արագ
Ինձ քաշում է դեպի մեր տուն 
Մի աննշմար շղթա բարակ :

Գիտե՞ս ինչն է ինձ վախեցնում ,
Այն՝ որ քո շող արևի հետ
Դու կարող ես իմ հեգ սրտում
Մերթ հոսեցնել արցունքի գետ :

Բայց գիտե՞ս ինչն է էական,
Այն՝ որ հագիդ շրջազգեստի
Մեկ աննշան ծաղիկն անգամ 
Թանկ է ինձ  ՝քան աստղերն անթիվ :

Վայրն այս  կուսական ,անտառն այս անկոխ
Հեռու՝ տրորված շավիղներից բյուր,
Քո այցից ,Ժաննա՛,տեսքից լուսաշող
Դարձել են կարծես առավել մաքուր:

Այգը նըման է քո թարմ հասակին ,
Ժաննա՛ ,երկնի տակ ինչքա՜ն սրտեր կան ,
Որոնք կրկնակն են, սերն են անմեկին
Այս կույս վայրերի առասպելական...

Ողջ այս հովիտը դարձել մի հանդես 
Իր մեծ բերկրանքը մատուցում է քեզ.
Եվ ծաղիկները քո գլխին  սիրուն
Կարծես օրհնանքով պսակ են դընում :

Ամեն-ամեն ինչ քեզ մոտ է ձգտում
Ցանկալով դիտվել,դիտել կաթոգին,
Հաստատ համոզված ,որ քո պարզ սրտում
Անկեղծություն կա և լույս՝ քո դեմքին:

Քո մեղմությունը այնքան  է զորեղ ,
Որ պուրակումն այս ծառերից առկախ
Բուներից հիմա ծիտիկներն անմեղ
Գլուխներն հանած ծվում են ուրախ :

Բնությունը լի է սիրով 
Բերկրության շուրջ մեր այս համեստ .
Ծաղիկները կարծես հերթով
Բարձրանում են , որ տեսնեն քեզ:

Ե՛կ Անժելիք,չքվի՛ր Օրգոն ...
Երգն այս հեգնող  ձմեռն անզեն
Նահանջել է և թանձրաքող
Ամպերի մեջ կորել արդեն:

Պայծառություն մեր սրտերի
Ուր երգեր կան երջանկության,
Անուշ գարնան այցով բարի
Առավել քան դարձել է թանկ:

Հունիսն հիմա դաշտ ու ծմակ 
Ծածկել է բյուր ծաղիկներով .
Առատության ծով են համակ
Վարդաստաններն արևալող:

Ծիծեռնակը մոտ է գալիս
Քո աչքերին,որպեսզի դու,
Հեշտ կարենաս հաշվել,հոգիս,
Փետուրներն իր թևի երկու :

Քո հմայքի ցոլքը մաքուր,
Թարմությունը քո մանկական .
Շողք են տալիս երկնին լազուր
Եվ այգերին հավերժական :

Ժաննա , ճերմակ շուշանն հովտի
Գոհ է ,որ  քեզ նման է  շատ  .
Հոգիդ սափորն է հավատի ,
Ուր տատրակն է ըմպում ազատ : 




Լսիր ինձ Մադլեն

Ուրեմն սիրեցեք ինձ քանի գեղեցիկ եք


Լսիր ,Մադլեն,
 Ձմռան ցրտերն  անցան արդեն,
Հովտում հալվեց եղյամը սառ .
Հեռու գնաց
Փողհարի հետ թափառահած,
Մենակ եմ ես ,արի անտառ:

Ե՛կ,տե՛ս,Մադլեն ,գարունը գաղջ ,
Որի շնչից վարդ ու կակաչ
Ստանում են գույներն իրենց ,
Լոկ քեզ համար ,իմ սիրելի,
Ծաղիկներով գոգնոցն իր լի 
Թափ է տվել խոտերի մեջ:

Երնեկ մի գառ լինեի ես
Որի բուրդը փրփրադեզ,
Շոյեիր դու մատներիդ տակ .
Երնեկ լինեի մի թռչուն 
Եվ քո կանչին քաղցրահնչուն 
Արագ ճախրով գայի շիտակ:

Երնեկ,երնեկ լինեի այն
Վանականը Տոմբըլենյան
Հաղորդության սուրբ սեղանի,
Որի ունկին շրթներդ սեղմած
Շշնջում ես  մեղքերդ-կամաց,
Պաղատելով սպեղանի:

Ա՜խ,կուզեի լինել և դեռ
Մի անխոհեմ ցայգաթիթեռ,
Որ պահ մտած մի տեղ թաքուն ,
Գալիս խփվում է ապակուն 
Ննջարանիդ ՝ և թփրտում,
Երբ մահճումդ ես դեռ կիսարթուն:

Կուրծքդ սեղմող պինդ կորսետից 
Եվ թավշյա սև շրջազգեստից
Երբ ազատված կանգնել ես արդ,
Մերկ տեսնելու վախից դու քեզ
Հայելուդ վրա շուտ գցում ես 
Շրջազքեստդ ժանյակազարդ:

Հերիք է որ ինքդ կամիս
Եվ քո տունը-օ՜,սիրելիս-
Կլեցվի բյուր ծառաներով .
Դու կունենաս մի աննման 
Դիպակապատ աղոթարան
Հրաշակերտ կամարներով:

Հերիք է որ դու ցանկանաս
Եվ փոխարեն այդ պարզ ծաղկանց 
Որ քո գլխարկն են զարդարում,
Դու կկրես մի շքեղ թագ,
Մարգարտազարդ,ոսկեքանդակ,
Կոմսուհիք են ինչպես կրում :

Հերիք է որ դու ցանկանաս՝
Իմ տան տիրուհին կդառնաս
Կոմս Ռոժեն եմ ես ստուգիվ .
Թո՛ղ հյուղակդ ,մտի՛ր իմ տուն ,
Այլ խնդիր է եթե որ դու
Նախընտրես որ դառնամ հովիվ:  ))))


Շարունակելի

Վիկտոր Հյուգո
Բանաստեղծություններ

 Թարգմանությունը Արման Կոթիկյանի



Poète : Victor Hugo (1802-1885)



(Pour Jeanne seule.)



Jeanne chante ; elle se penche
Et s'envole ; elle me plaît ;
Et, comme de branche en branche,
Va de couplet en couplet.

De quoi donc me parlait-elle ?
Avec sa fleur au corset,
Et l'aube dans sa prunelle,
Qu'est-ce donc qu'elle disait ?

Parlait-elle de la gloire,
Des camps, du ciel, du drapeau,
Ou de ce qu'il faut de moire
Au bavolet d'un chapeau ?

Son intention fut-elle
De troubler l'esprit voilé
Que Dieu dans ma chair mortelle
Et frémissante a mêlé ?

Je ne sais. J'écoute encore.
Était-ce psaume ou chanson ?
Les fauvettes de l'aurore
Donnent le même frisson.

J'étais comme une fête ;
J'essayais un vague essor ;
J'eusse voulu sur ma tête
Mettre une couronne d'or,

Et voir sa beauté sans voiles,
Et joindre à mes jours ses jours,
Et prendre au ciel les étoiles,
Et qu'on vînt à mon secours !

J'étais ivre d'une femme ;
Mal charmant qui fait mourir.
Hélas ! je me sentais l'âme
Touchée et prête à s'ouvrir ;

Car pour qu'un cerveau se fêle
Et s'échappe en songes vains,
Il suffit du bout de l'aile
D'un ces oiseaux divins.