Սերգեյ Եսենին Ես հիշում եմ

Անգինս,թախիծով  մի անանց
Հիշում եմ ես փայլը մազերիդ,
Ինձ համար դժվար էր չափազանց
Թողնել ու հեռանալ քեզանից:

Գիշերներն եմ հիշում ես աշնան,
Կեչի ծառն ու շրշյունն ստվերի...
Ասենք թե կարճ էին օրերն այն,
Երկար էր լուսնի  լույսն ավելի :


Հիշում եմ,դու ասում էիր ինձ.
«Կգնան տարիներն այս անդարձ,
Կգտնես,կսիրես ուրիշին
Եվ ինձ էլ չես հիշի ,իմ սիրած»:

Եվ այսօր ծաղկավառ,գեղատես
Լորենին հիշեցրեց ինձ կրկին,
Թե ինչ-որ քնքշությամբ էի ես
Ծաղիկներ շաղ տալիս իմ գլխին:

Եվ սիրտս ,որ ջերմ է և արթուն,
Ուրիշին սիրելով խորապես,
Ինչպես մի սիրելի պատմություն
Նրա հետ հիշում է նաև քեզ:

Я помню, любимая, помню
Сиянье твоих волос...
Не радостно и не легко мне
Покинуть тебя привелось.

Я помню осенние ночи,
Березовый шорох теней...
Пусть дни тогда были короче,
Луна нам светила длинней.

Я помню, ты мне говорила:
«Пройдут голубые года,
И ты позабудешь, мой милый,
С другою меня навсегда».

Сегодня цветущая липа
Напомнила чувствам опять,
Как нежно тогда я сыпал
Цветы на кудрявую прядь.

И сердце, остыть не готовясь
И грустно другую любя,
Как будто любимую повесть
С другой вспоминает тебя.

‹1925›