Սերգեյ Եսենին Այո: Վճռված է

Այո: Վճռված է:Հիմա անդարձորեն
Ես թողեցի արդեն դաշտերն հայրենական:
Եվ թևավոր իրենց տերևներով նորեն
Բարդիներն ինձ վրա էլ չպիտի զնգան:

Ցածլիկ տունն առանց ինձ կդառնա կուզ ու կեռ,
Վաղուց է,ինչ չկա և մեր շունը ծերուկ:
Աստծով որոշված է,որ շրջեմ ու սատկեմ
Մոսկովյան այս ծուռտիկ ու նեղ փողոցներում:


Սիրում եմ քաղաքն այս՝ծփիներով լիքը,
Ի՜նչ փույթ,թե թառամ է,ինչպես նաև զառամ:
Ոսկե Ասիան ինքն է,քնկոտ Ասիան ինքը,
Որ մեռել է նրա գմբեթների վրա:

Իսկ երբ գիշերները լուսինն է փայփլում,
Այնպես է փայփլում...Էհ,սատանան գիտի,-
Կրծքիս վրա գլուխս ինքն իրեն փլում,
Ու քայլում եմ դեպի գինետունը մոտիկ:

Այդ նողկալի որջում միշտ էլ աղմուկ է բիրտ,
Բայց ես մինչ լուսաբաց,ամբողջ գիշերն արթուն,
Ավազակների հետ տապակում եմ սպիրտ,
Սմքած պոռնիկներին իմ երգերն եմ կարդում:

Գնալով իմ սիրտը զարկում է խիստ արագ,
Ու խոսում եմ հաճախ արդեն և անտեղի.
«Ես էլ նույնն եմ՝ձեզ պես կորած մի անառակ,
Ու ետ չեմ դառնալու այլևըս այս տեղից»:

Ցածլիկ տունն առանց ինձ կդառնա կուզ ու կեռ,
Վաղուց է,ինչ չկա և մեր շունը ծերուկ:
Աստծով որոշված է,որ շրջեմ ու սատկեմ
Մոսկովյան այս ծուռտիկ ու նեղ փողոցներում:

Да! Теперь решено. Без возврата
Я покинул родные поля.
Уж не будут листвою крылатой
Надо мною звенеть тополя.

Низкий дом без меня ссутулится,
Старый пес мой давно издох.
На московских изогнутых улицах
Умереть, знать, судил мне Бог.

Я люблю этот город вязевый,
Пусть обрюзг он и пусть одрях.
Золотая дремотная Азия
Опочила на куполах.

А когда ночью светит месяц,
Когда светит… черт знает как!
Я иду, головою свесясь,
Переулком в знакомый кабак.

Шум и гам в этом логове жутком,
Но всю ночь, напролёт, до зари,
Я читаю стихи проституткам
И с бандитами жарю спирт.

Сердце бьется все чаще и чаще,
И уж я говорю невпопад:
— Я такой же, как вы, пропащий,
Мне теперь не уйти назад.

Низкий дом без меня ссутулится,
Старый пес мой давно издох.
На московских изогнутых улицах

Умереть, знать, судил мне Бог.