Մեր համով- հոտով Ռեհանի մասին ))))

Ռեհան անունը առաջացել է հունարեն  «basilikohn King" բառից,որը թարգմանաբար նշանակում է «արքա»...Զուր չէ ..անվանումն արդարացնում է իրեն))) այն բոլոր ժամանակների ու ժողովուրդների արքաների ու միապետերի   սիրած համեմունքն է եղել...
Ըստ մի վարկածի՝ ռեհանը կոչել են «թագավորիկ» ի պատիվ դիցաբանական մի արարածի՝ Բասիլիսկի (հունարենից թարգմանաբար փաղաքշական ,հարգալից՝ «արքայիկ») ,որն ուներ աքլորի  գլուխ,մարմնով նման էր դոդոշի ,իսկ պոչը՝օձի...
Պլինիոս Ավագը իր «Բնական պատմություններ» -ում պնդում է,որ Բասիլիսկի գլխին աքաղաղի կատար չէր,այլ  եռաժանի ՝նման արքայական թագի.....Հնագույն ժամանակներում իսկապես հավատում էին ,որ այդ առասպելական կերպարն  ապրում է անապատում ինչպես կենդանի ,որն ունի  թունավոր շնչառության և,որի հայացքից  անգամ օձերն էին փախուստի դիմում...

 Ռեհանի անծանոթ ,ուժեղ հատկությունները վախ ու  սարսափ էին ներշնչում հին հույներին ...Հայտնի է,որ հին հույները նաև վատ նախանշան էին համարում ,եթե շիրիմներին ռեհան էր աճում...նրանք համոզված էին ,որ ռեհանն աճում է «կեղտոտ  մթնոլորտում»,որտեղ կային վեճեր,հայհոյանք ,վիրավորական խոսքեր  ..կռիվներ...
Իսկ հին հռոմեացիները ռեհանի միջոցով ստուգում էին « աղջկա անաղարտությունը»...Ստուգման ենթարկվող աղջկա   ձեռքերում  պահել էին տալիս ռեհանի փունջ.. Այն  թառամում էր, եթե աղջիկը կույս չէր...)))))  Բացի այդ հին հռոմեացիները ռեհանը համարում էին ատելության խորհրդանիշ... իսկ ժամանակակից Իտալիայում այն խորհրդանշում է բացարձակ հակառակ որակ՝ ՍԵՐ...
Միգուցե՞  ռեհանի մասին այս պատմություններն են  ծնել   ժամանակակից ֆրանսիական այս արտահայտությունը.««semer le basilic»,որը նշանակում է «անարգված,զրպարտված»:
Հիպոկրատը Ռեհանը համարում էր օգտակար սրտի համար  և նշանակում էր այն  փորկապության ու փսխումները կանխելու համար...
Միջնադարում եթերայուղերով հարուստ այս բույսն օգտագործում էին ոչ միայն  խոհարարության մեջ,այլ նաև  հանգստացնող լոգանքների համար :Թագավորական անձինք լոգանքի ժամանակ    օգտագործում  էին ռեհանից պատրաստված   քսուկներ ու լոսյոն,որի համար էլ այն  ստացավ «խոտերի թագավոր» անավնումը:

 Շարունակելի )))»